Στέκω βουβή πάνω από το ακουστικό του τηλεφώνου. Πριν δυο λεπτά, η φωνή σου πλημμύρισε τα αυτιά μου. Εκείνη η λατρεμένη φωνή. Ήσουν όπως παλιά. Χαρούμενος και γλυκός. «Γύρισα και σ΄ αγαπώ. Θα περάσω από το σπίτι να μιλήσουμε».
Πόσο καιρό τώρα περίμενα με λαχτάρα να ακούσω τούτα τα λόγια; Σχεδόν ένας χρόνος έχει περάσει από τη μέρα που αποφάσισες στα ξαφνικά να φύγεις. Δική σου η απόφαση και δεν χωρούσε καμία συζήτηση, κανένα παρακάλι . Μια τελευταία κίνηση στο χαμένο εξ’ αρχής παιχνίδι μας. Ρουά Ματ και η βασίλισσα έπεσε νεκρή. Έκτοτε περιφέρεται και σέρνει το άψυχο κουφάρι της πότε από εδώ και πότε από εκεί, μοιράζοντας ψεύτικα χαμόγελα.
Έπρεπε να το είχα καταλάβει ότι το τέλος πλησίαζε. Μου είχες δώσει τόσες ενδείξεις, άλλωστε. Όλα πια πάνω μου σε ενοχλούσαν. Μικρές καθημερινές συνήθειες που κάποτε λάτρευες, πλέον σου προκαλούσαν δυσφορία. Η φροντίδα μου σε έπνιγε, η ελευθερία που σου είχα απλόχερα χαρίσει, σε γέμιζε αμφιβολίες για την ειλικρίνεια των συναισθημάτων μου. Δεν σε ζήλευα και το εκλάμβανες ως αδιαφορία. Εσύ από την άλλη, με θεωρούσες κτήμα σου και όσους με προσέγγιζαν επικίνδυνους, ικανούς να με απομακρύνουν από εσένα. Το ντύσιμό μου, το χρώμα των μαλλιών, ακόμα και η δουλειά μου σε ενοχλούσε. Με κρατούσε ώρες πολλές μακριά σου, όπως έλεγες, και η κούρασή μου δεν μας άφηνε να χαρούμε τις στιγμές μας. Εσύ δεν δούλευες και είχες άπλετο χρόνο να τα σκεφτείς όλα αυτά...
Οι διακοπές μας ένα ατελείωτο μαρτύριο, γεμάτο από δικές σου σκηνές ζηλοτυπίας, γκρίνια, κλάματα, φωνές και καυγάδες.
Τη θυμάμαι τόσο καθαρά εκείνη τη μέρα. Ένας ακόμα τσακωμός άνευ λόγου, όπως συνήθιζες να λες. Ένα ακόμα διαπιστωμένο σου ψέμα και μια αδικαιολόγητη βραδινή απουσία. Με είχαν ενημερώσει και πάλι καλοθελητές για το πού ξενυχτούσες δίχως εμένα. Το ποτήρι είχε ξεχειλίσει και με έπνιξε η αδικία. Ο πόνος πια καθημερινά μου ξέσκιζε τη σάρκα της ψυχής. Δεν άντεχα άλλο. Αναίμακτη θυσία στο βωμό της μονόπλευρης αγάπης μου. Μια νέα Ιφιγένεια, κόντρα στον δικό σου εγωισμό, ρίσκαρε τη ζωή της για να θάψει με δόξα και τιμή τη νεκρή από έρωτα καρδιά της. Τα λόγια σου μαχαίρι στην πληγή. Σε κούρασε η αγάπη μου, ήθελες χρόνο μακριά να σκεφτείς. Μέσα μου ήξερα όμως ότι η αληθινή αγάπη ζει και τρέφεται από την παρουσία του άλλου και όχι από την απουσία του. Εισπνέει συναίσθημα, ανθίζει και ομορφαίνει. Ποτίζεται από τα δάκρυα και γεννά ρίζες γερές, για πάντα.
Ένα χρόνο τώρα βίωσα την απουσία σου στο πετσί μου ολάκερο. Ένιωσα να κυλούν αργά και βασανιστικά οι μέρες, οι ώρες, τα δευτερόλεπτα, μακριά σου. Ένας ναρκομανής ήμουν, που ζητούσε απεγνωσμένα τη δόση του από το βλέμμα σου, το άγγιγμά σου, το άρωμά σου, τη φωνή σου. Πύρινες φλόγες ήταν τα μάτια μου που σε έψαχναν παντού στο χώρο. Ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς, ενώ με έβλεπες ένα ανθρώπινο ράκος να κλαίω, έφυγες δίχως να ρίξεις μια ματιά πίσω σου. Ένα χάδι στο μάγουλο και ένα πεταχτό φιλί στα χείλη, αρκούσε για να πετάξεις στα σκουπίδια τόσα χρόνια κοινής πορείας. Ούρλιαζα «μείνε», μα η ελάχιστη αξιοπρέπεια που μου είχε απομείνει, μου έφραζε βίαια το στόμα. Τόσα βράδια που έλιωνα από πόθο και έρωτα στην αγκαλιά σου, νύχτες αξημέρωτες με τα κορμιά μας ενωμένα , χάθηκαν σε μια στιγμή.
Σου κατέθεσα την ψυχή μου στα πόδια σου και εσύ την ποδοπάτησες. Την έσπασες σε χίλια κομμάτια. Με υπομονή την καθάρισα από τα αίματα και την έφτιαξα και πάλι. Κάποια κομμάτια της χάθηκαν για πάντα, όμως είναι καλά και μου ανήκει. Δεν μετανιώνω για ότι σου έδωσα, αλλά δεν το άξιζες. Έπαιξες και έχασες. Εμένα!
Φοβήθηκες να πάρεις, γιατί ήξερες ότι θα πρέπει να δώσεις και δεν είχες. Άδειος ήσουν μέσα σου και φοβήθηκες μήπως το ανακαλύψω. Δεν είχες αποθέματα αγάπης να μοιράσεις. Αν ήταν αλλιώς, αν εσύ ήσουν αλλιώς, η μέρα της επιστροφής σου θα ήταν γιορτή για μένα. Θα έντυνα την καρδιά μου με τα καλά της και θα σε περίμενα στην πόρτα. Θα γινόμουν η Ιθάκη σου και σαν πιστή Πηνελόπη, θα σου χάριζα την πιο ζεστή μου αγκαλιά.
Σε λυπάμαι, αλήθεια σε λυπάμαι. Δεν ξέρεις τι όμορφα θα ήταν. Δεν ξέρεις τι στα αλήθεια χάνεις. Μην έρθεις λοιπόν τώρα να χτυπήσεις το κουδούνι του σπιτιού μου. Δεν θα σου ανοίξω. Η αγάπη μου για σένα δεν μένει πια εδώ…
