Από μικρό κοριτσάκι θυμάμαι δεν τα γούσταρα τα παραμύθια...
Ειδικά αυτό το «και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» είναι το μεγαλύτερο ψέμα που γράφηκε ποτέ!
Άσε την αρχή... αν ήταν έτσι οι αρχές, τότε όλοι θα βρίσκαμε ένα παραθύρι στο παραμύθι και θα τρυπώναμε μέσα και ούτε κακές μάγισσες, ούτε νεράϊδες με ραβδιά θα μας ξετρύπωναν.
Όμως η ζωή καθημερινά, μας δείχνει ότι όχι μόνο μια φορά κι έναν καιρό, αλλά πολλές φορές και σε διαφορετικούς καιρούς θα παραμυθιαζόμαστε.
Είτε από έναν τρελό έρωτα, είτε από μεγάλα λόγια, από ανθρώπους που λατρεύουν να πλάθουν ιστορίες και να δημιουργούν φανταστικούς κόσμους με γλαφυρό τρόπο. Από τους άλλους που ούτε μια λέξη δεν αρκεί, γιατί απλά τους έχουμε τυφλή εμπιστοσύνη.
Α! Ναι και τους άλλους, αυτούς που περιμένουν πολύ, τόσο πολύ που χάνουν κι αυτοί το νόημα του δικού τους παραμυθιού, προκειμένου να μας μαγέψουν με το δικό τους...
Είναι καλλιτέχνες αυτοί. Μην τους υποτιμάς. Έχουν και τον τρόπο αλλά κι εμείς καθηλωμένοι στο μεγαλείο του ταλέντου τους, τους δίνουμε απλόχερα και το χώρο να δράσουν!
Αχ... παραμύθι!
Ξέρεις ακόμα δεν τα γουστάρω.
Όπως κι αυτούς που νομίζουν πως παραμυθιάζομαι...
Αλήθεια ξέρουν πώς έτσι ζω καλύτερα;
