Δυο λόγια αγάπης θέλω να σου στείλω. Δύο λόγια μόνο που καιρό τώρα τα νανουρίζω τρυφερά μες στην καρδιά. Δεν έχουν μέσα τους ίχνος λογικής, σταγόνα άμυνας.
Δύο λόγια αγάπης σου χρωστώ. Δε σου τα έχω πει ποτέ, γιατί δεν άντεχε ο εγωισμός μου να κοιτάξει χαμηλά. Γιατί πεισμάτωνε ο δικός σου και τα πάγωνε πριν τολμήσουν να ξεπορτίσουν από την καρδιά μου.
Δυο λόγια μόνο, τώρα που ακόμα προλαβαίνω να στα πω…
Θέλω να ξέρεις πόσο άδεια και μονότονη είναι η ζωή χωρίς εσένα.
Τα καλοκαίρια σε διψούν κι η άνοιξη πάντα γυρεύει το άρωμά σου.
Μου λείπει η αγκαλιά από το βλέμμα σου, το χάδι που άφηνε πάνω μου η ζεστή ματιά σου.
Μου λείπει το χαμόγελο που καρφίτσωνες στη μέρα μου.
Δεν υπάρχει πρωινό που να μην ψιθυρίζει τ’ όνομά σου και δειλινό που να μην αναζητά την παρουσία σου.
Και η ψυχή μου, αχ! αυτή η ψυχή μου… Λιγώνεται σαν το μικρό παιδί κάθε φορά που αντικρίζει τη θωριά σου. Παίρνει τον χτύπο της καρδιάς και τον γεννά τραγούδι. Το πιο μελωδικό του κόσμου το τραγούδι.
Ο ερωτάς μου ασάλευτος κι αγιάτρευτος.
Μετρά αργά του χρόνου τα σημάδια.
Μετρά βαριά της απουσίας τη λαβωματιά.
Αγαπημένε μου, πόσο μικρός είναι τούτος ο κόσμος χωρίς εσένα. Δεν την χωράει την αγάπη μου. Δε τον χωράει τον λυγμό μου.
Μου λείπεις, ναι μου λείπεις. Όπως στον διψασμένο το νερό. Όπως στον άρρωστο η γιατρειά. Όπως στον κατατρεγμένο η πατρίδα.
Μου λείπει αυτό που γίνομαι δίπλα σου. Μου λείπει το φτερούγισμα που κάνουν τα σωθικά μου όταν ανασαίνουν μια στάλα μακριά από την καρδιά σου.
Χάνομαι μακριά σου. Λυγίζω, σκληραίνω.
Πιο όμορφη από ποτέ ήμουν τότε που μ’ αγαπούσες.
Και πιο όμορφος από ποτέ θα είσαι μόνο έτσι όπως σ’ αντίκρισαν τα δικά μου μάτια.
Κι αν σε ρωτήσουν κάποτε τι θα πει αγάπη να τους πεις το όνομά μου.
Με μέτρο τη δικιά μου την αγάπη να ζυγιάζεις την αγάπη που θα έρθουν να σου τάξουν.
Σ’ αφήνω τώρα… Να δώσεις χαιρετίσματα του εγωισμού σου από τον δικό μου.
Να σε προσέχεις… και να σ’ αγαπούν.
