Πόσο εύκολο είναι να γειώσεις κάποιον χωρίς να τον πληγώσεις;
Να του πεις πως δε σ’ αρέσει;
Ότι δε σου κάνει η παρέα του;
Δε θες να τον προσβάλλεις κιόλας. Ούτε φυσικά να νιώσει πως τον μειώνεις.
Όπως και να το κάνουμε όμως είναι μια μορφή απόρριψης.
Και η απόρριψη πονάει.
Δε θα κάτσει ο άλλος να σκεφτεί πως δεν απορρίπτεις τον ίδιο ως προσωπικότητα.
Θα σκεφτεί πολύ πιο απλά πως είναι λίγος για σένα. Ή πως έκανε κάποιο λάθος και τον απομακρύνεις. Και αυτό σίγουρα πληγώνει.
Δυστυχώς έτσι σκεφτόμαστε οι άνθρωποι πολλές φορές. Από ανασφάλεια, από ανάγκη να κουμπώσουμε σε μια αγκαλιά ή σε μια παρέα, περιμένοντας την αποδοχή από τους άλλους.
Αλλά ας έχουμε στο μυαλό μας πως δεν ταιριάζουμε με όλους.
Ούτε και είναι ανάγκη να ταιριάξουμε δηλαδή.
Ας το καταλάβουμε επιτέλους.
Θα μας γλιτώσει από πολύ πόνο. Και σίγουρα από πολλές σκέψεις.
Ουσιαστικά δεν απορρίπτουμε κανέναν προσωπικά. Απορρίπτουμε τη συγκεκριμένη κατάσταση, δηλαδή αυτό που συμβαίνει όταν η προσωπικότητά μας συναντά την προσωπικότητα του άλλου.
Γιατί να μην μπορούμε πολύ απλά να πούμε εκείνο το «δε θέλω να κάνουμε παρέα», ή το «δεν ταιριάζουμε»;
Γιατί χρειάζεται να το ωραιοποιήσουμε;
Γιατί χρειάζεται να το ενοχοποιήσουμε και να ενοχοποιηθούμε;
Γιατί χρειάζεται να σκεφτούμε τι λόγια θα χρησιμοποιήσουμε προκειμένου να μην πληγώσουμε τον άλλον;
Τα πράγματα πάνε από μόνα τους όταν κουμπώνουν.
Αν δεν πάνε, μην τα ζορίζουμε λέω εγώ.
Και σίγουρα όταν δεν ταιριάζουν τα χνώτα μας, δε φταίει κανείς μας.
Ας σταματήσουμε λοιπόν να ψάχνουμε τους λόγους για τους οποίους κάποιος απομακρύνθηκε και ας αρχίσουμε να αναζητούμε εκείνους τους ανθρώπους με τους οποίους ταιριάζουμε.
Ίσως έτσι να μάθουμε πως κάθε απόρριψη μάς φέρνει πιο κοντά σε αυτό που ψάχνουμε.
