Eίμαι λάτρης του θεάτρου. Tον χειμώνα πηγαίνω αρκετά συχνά, είχα όμως πολλά χρόνια να πάω σε καλοκαιρινό θέατρο να δω κάποια παράσταση. Δεν υπάρχουν, νομίζω, και πολλά καλοκαιρινά θέατρα στην Αθήνα πλέον. Φέτος ανακαινίστηκε το Θέατρο Άλσος στο Πεδίο του Άρεως, με σκοπό να δοθεί νέα πνοή στην περιοχή, να αποκτήσει λίγη από την παλιά της αίγλη και να αναβαθμιστεί κάπως, καθώς θα την χαρακτήριζα «επικίνδυνη», ειδικά αν κυκλοφορείς βράδυ, πεζός κυρίως.
Το δικό μας σινεμά, λοιπόν, σε έναν καλαίσθητο και άνετο χώρο. Το δίδυμο Μιχάλης Ρέππας και Θανάσης Παπαθανασίου, οι οποίοι έχουν γράψει τα κείμενα και σκηνοθετούν την παράσταση έχουν στήσει μια ιστορία για να τιμήσουν τον παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο και τους ηθοποιούς, δημιουργούς και σκηνοθέτες που μεσουράνησαν στα χρόνια εκείνα. Κυρίως τη Φίνος Φιλμ και τον ιδρυτή της, Φιλοποίμενα Φίνο.
Έχουμε συνδυασμό πρόζας και μιούζικαλ επενδεδυμένα με πολλά από τα θρυλικά και διαχρονικά τραγούδια του παλιού καλού σινεμά. Πληθώρα γνωστών ηθοποιών ένωσαν τις συνάμεις τους και παίζουν και τραγουδούν πολύ καλά, δεδομένου ότι δεν είναι τραγουδιστές, ενώ η Δέσποινα Βανδή αποδεικνύει ότι είναι εξίσου καλή στην πρόζα αλλά και στο λαϊκό τραγούδι. Είχα την αίσθηση πως της ταιριάζει πολύ περισσότερο το λαϊκό από το ποπ, ενώ κάποια τραγούδια της Τζένης Βάνου της ταίριαζαν γάντι. Σε κρατούσε, ήθελες να την ακούς να τραγουδά αλλά και τον ρόλο της τον υποδύθηκε πολύ καλά. Όλοι οι ήρωες ήταν άνθρωποι-ηθοποιοί του θεάτρου και του κινηματογράφου εκείνης της χρυσής εποχής και το «σενάριο» αντικατόπτριζε, κατά την άποψή μου, ό,τι συνέβαινε και συμβαίνει στον κόσμο και στον χώρο του θεάτρου και του κινηματογράφου. Όλοι οι χαρακτήρες είναι φανταστικοί, δηλαδή προϊόν μυθοπλασίας, ενώ αναφέρονται πολλοί αξέχαστοι ηθοποιοί. Τα κείμενα είναι σύγχρονα και φρέσκα, με μεγάλη δόση χιούμορ, ταιριάζουν αρκετά στην εποχή μας αλλά διατηρούν και αυτή την ατμόσφαιρα του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου.
Οι χορογραφίες ήταν του Φωκά Ευαγγελινού, ενώ υπήρχαν και εξαιρετικοί χορευτές. Το σκηνικό ήταν απλό αλλά τα κοστούμια ήταν λαμπερά, όπως ταιριάζει στην αίγλη του καλού ελληνικού κινηματογράφου. Εξαιρετικός ο μεγάλος Γιώργος Κωνσταντίνου, ο οποίος είχε και τον ρόλο του αφηγητή και είπε κάποια πράγματα για τον Φίνο και την Φίνος Φιλμ. Το ξέρατε πως το 1944 επρόκειτο να εκτελεστούν πατέρας και γιος Φίνος και ο πατέρας πήρε τη θέση του γιου και τον εκτέλεσαν ενώ ο Φιλοποίμην έζησε και δημιούργησε αυτή την εταιρία και μεγαλούργησε στον κινηματογράφο; Συγκινήθηκα πολύ όταν άκουσα τον Γιώργο Κωνσταντίνου να το λέει στο τέλος της παράστασης.
Πολύ καλή και η ζωντανή ορχήστρα και οι εξαίρετοι μουσικοί, ενώ κάποια κομμάτια της Ιστορίας της χώρας μας, μας τα έδειχναν σε βίντεο στο πάνω μέρος της σκηνής. Η υπόθεση ήταν ωραία πλεγμένη μαζί με την εποχή, είδαμε τη λογοκρισία της Χούντας, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, τη φθορά του κινηματογράφου κατά τη δεκαετία του ’70 ενώ η παράσταση τελείωσε με τον θάνατο του Φίνου που σήμανε και το τέλος αυτής της Χρυσής εποχής.
Εξαιρετικός ο Παύλος Χαϊκάλης στον ρόλο ενός γκέι χορογράφου, νομίζω «έκλεψε» την παράσταση, καθώς και η κυρία Παρθένα Χοροζίδου, ενώ νομίζω πως θα βγουν στην επιφάνεια και θα αναδειχθούν πολλά νέα ταλέντα, δηλαδή νέοι στον χώρο ηθοποιοί.
Να τη δείτε την παράσταση. Θα περάσετε ευχάριστα, θα γελάσετε, με αυτό το πηγαίο γέλιο που βγαίνει αβίαστα, θα συγκινηθείτε θα τραγουδήσετε και θα νοσταλγήσετε. Και οι παλιότεροι και οι νεότεροι.
