Το έχεις ακούσει, το έχεις δει, ίσως και να το έχεις κάνει. Η σχέση από απόσταση έχει τόσα θετικά, όσα και αρνητικά και η ζυγαριά δεν θα γύρει ποτέ προς μια μόνο πλευρά. Αντίθετα θα μένει πάντα μετέωρη να κείτεται πάνω από μία ή δύο καρδιές, λαβωμένη και με βαρύ περιεχόμενο.
Σήμερα λοιπόν όπως κατάλαβες, θα μιλήσουμε γι αυτό που ορισμένοι δεν το ονομάζουν σχέση, ενώ άλλοι του έχουν δώσει καρδιά, μυαλό, ψυχή, σώμα και αίμα. Όπως φυσικά για κάθε ζήτημα, έτσι και γι αυτό, υπάρχουν δύο οπτικές. Είτε δεν τις πιστεύεις και λες όπως πολύ εύστοχα είχα ακούσει παλιότερα, ότι το κέρατο μετά τα δέκα χιλιόμετρα δεν πιάνεται, είτε τις πιστεύεις και λες ξέρω ότι είναι δύσκολο μα θα δοκιμάσω και όπου πάει. Μα έλα που πηγαίνει και σε παίρνει και μαζί του και τρέχει και σαν σίφουνας το αναθεματισμένο.
Η ιστορία απλή και το σενάριο τυπικό. Κάπου, κάποτε ξεκινά ένας έρωτας, μα θες η μοίρα, θες η γεωγραφία, χωρίζει πρωταγωνιστή και πρωταγωνίστρια και τους στέλνει σε άλλη παραλία από κοινού με τα κουβαδάκια τους. Αυτοί κόντρα στον καιρό και τα χτυπήματα συνεχίζουν την αγάπη, μα κάπου εκεί μπαίνουν στη μέση πολλά. Συνήθεια, ρουτίνα, έλλειψη, αμφιβολία, τρίτα πρόσωπα ή και όχι (ποτέ δεν θα μπορέσεις να μάθεις όσο και αν χτυπιέσαι) και άλλα πολλά.
Κάθε φορά που χτυπά το τηλέφωνο περιμένεις να είναι εκείνος και τρέχεις να το πιάσεις σαν τρελή όπου και να είσαι. Πέφτεις, χτυπάς, σκοτώνεσαι, μα όλα περνούν σαν ακούς την φωνή του. Έτσι όπως περνούν και οι μέρες, οι μήνες, ίσως και τα χρόνια για τους πιο τολμηρούς, με μια μόνιμη απουσία να φωτίζει την καθημερινότητά σου και κάθε φορά που έρχεται για λίγο να παίρνεις μια μικρή δόση αγάπης, μια μικρή δόση πάθους, μια μικρή δόση από όλα όσα στερείσαι καθημερινά από άλλους ανθρώπους για να τα γευτείς από τον έναν. Τον έναν και μοναδικό.
Έτσι κυλά η ζωή με ένα κομμάτι της να λείπει και να μην μπορείς να το κολλήσεις. Απλά να περιμένεις πως κάποτε θα έρθει να συμπληρώσει το παζλ και δε θα ξαναφύγει. Δε θα φεύγει πλέον κάθε φορά. Μα αυτή η φορά τελικά ίσως και να μην έρχεται ποτέ και εσύ μένεις να περιμένεις. Γνωρίζει κάποια που δεν είναι εσύ, αλλά είναι εκεί και για την τάδε χρονική στιγμή αυτό έχει σημασία. Ενώ παράλληλα εσένα θα αγαπάει πάντα, στο υπόσχεται. Αφού στο υπόσχεται κι εσύ δεν έχεις λόγο να μην το πιστέψεις, σωστά; Το πιστεύεις λοιπόν και χωρίζεις. Ή λες πως ήταν μια κρίση και πέρασε. Τον συγχωρείς και πάτε παρακάτω.
Πάλι η ίδια απουσία με την αμφιβολία να ριζώνει και να σου τρώει τα σωθικά, από κοινού με την έλλειψη του ατόμου που σε έκανε να πετάς στα ουράνια. Περιμένεις τηλέφωνο μα ο σπόρος έχει ριζώσει μέσα σου για τα καλά και τώρα δεν ξέρεις αν όντως δουλεύει ή αν μιλάει με άλλη. Αν είναι με άλλη, αν αγκαλιάζει άλλη, αν σκέφτεται άλλη. Τώρα σκέφτεσαι να πας να τον βρεις, μα σου λέει πως πνίγεται, πως δεν είναι καλή ιδέα. Πως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή. Περνάει από το μυαλό σου να του κάνεις έκπληξη, αλλά μια φωνή μέσα σου σε σταματάει. Δεν ξέρεις τι θα δεις, δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις, αν πας. Κάπου εκεί λες άστο, καλύτερα να μην ξέρεις, για να μπορείς να ελπίζεις. Κρατιέσαι για λίγο από την άγνοια μήπως νιώσεις και πάλι ασφαλής, και πάλι ευτυχισμένη.
Μα η ζωή δε βγαίνει έτσι και το ξέρεις. Περνάς γιορτές και σημαντικές στιγμές χωρίς εκείνον. Πας για φαγητό με φιλικά ζευγάρια και είσαι μόνιμα στο κινητό, γιατί ναι είσαι και εσύ ζευγάρι, αλλά όχι, δε φαίνεται με την πρώτη ματιά. Δεν είναι δίπλα σου όταν τον χρειάζεσαι. Όχι γιατί φταίει, αλλά γιατί έτσι τα έφερε η ζωή, τι να κάνουμε τώρα; το ήξερες από την αρχή. Δεν είναι εκεί μετά από μια κουραστική μέρα όταν θες σε κάποιον να τα πεις και να σου χαϊδέψει στοργικά την πλάτη. Δεν είναι εκεί όταν θες να φτιάξεις το αγαπημένο του φαγητό για να γιορτάσεις τη νέα σου ( ή τη νέα του) επιτυχία. Δεν είναι ποτέ εκεί...
Σχέση από απόσταση λοιπόν το θέμα μας σήμερα και ναι, το έχω κάνει. Το έχω ζήσει και ας μου επιτραπεί η έκφραση, το έχω φάει στην μάπα. Αυτό που έχω μόνο να πω είναι πως δε βγαίνει κάπου. Περιμένεις λοιπόν να βγει και ένα πρωί ξυπνάς και καταλαβαίνεις πως ζεις με το περίμενε και όχι με κάτι απτό. Ένα πρωί αποφασίζεις πως δεν έχει νόημα για κανέναν από τους δύο να ζείτε έτσι. Ένα πρωί αποφασίζεις πως άξιζε. Πως αγάπησες πέρα και πάνω από οτιδήποτε και πως δε θα το άλλαζες ούτε σε χίλια χρόνια. Μα δεν μπορείς να ζεις άλλο έτσι. Εάν με ρωτάς αν θα το ξανά έκανα, σου απαντώ ποτέ ξανά. Αν όμως με ρωτάς αν θα το έπαιρνα πίσω, σου απαντώ ούτε σε δέκα ζωές. Τελικά τις σχέσεις από απόσταση δεν ξέρω τι είναι αυτό που τις τρώει περισσότερο και ίσως να μην μάθω και ποτέ. Είναι η μόνιμη απουσία, είναι η ζήλια και η αμφιβολία, είναι η κούραση του να περιμένεις κάτι που δεν έρχεται ποτέ; Δεν το γνωρίζω. Μα και αν το γνώριζα πάλι το ίδιο λάθος θα έκανα.
Αν με ρωτήσεις αν άξιζε θα σου πω πως θα έδινα και την ψυχή μου για να ξαναζήσω το τότε. Αλλά μόνο αυτό, τίποτα παραπάνω...
