Σας έχει τύχει κι εσάς να σας παίρνει το παράπονο για τη «ζωή που δεν έζησα»;
Η ζωή που ονειρεύεται ο καθένας, διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο
Κοινός παρανομαστής όμως είναι η «ζωή που δεν έζησα» και ένα παράπονο.
Τι ωραία λέξη!
Το παράπονο!
Βγάζει κάτι τρυφερό δε βρίσκετε; Δεν είναι θυμός, δεν είναι πικρία, δεν έχει κακία μέσα της αυτή η λέξη.
Είναι ένα παράπονο. Ένα βουβό κλάμα δίχως ήχο κανέναν, μια πληγή που δεν αιμορραγεί.
Ένα ρημάδι γαμώτο
Κι όσο κι αν βλέπεις τα καλά, όση δύναμη κι αν έχεις, όση τύχη με το μέρος σου κι αν υπάρχει, πετάς κι ένα, γιατί σε μένα ρε γαμώτο…
Όχι με την ελπίδα να ήταν σε κάποιον άλλον. Όχι΅...
Σε κανέναν να μην ήταν.
Δεν είμαστε χαιρέκακοι!
Λίγο κουρασμένοι νιώθουμε, λίγο εξαντλημένοι
Κι είναι και αυτή η «ζωή που δεν έζησα»!
Όχι πως είναι λίγη, ούτε κενή.
Εγώ μιλάω για την άλλη…
Εκείνη την όμορφη, την ήρεμη, την ευτυχισμένη δίχως πολλά, πολλά φτιασίδια.
Τη βρίσκω άδικη τη ζωή, το έχω ξαναπεί.
Κάτι δεν είναι σωστό στην εξίσωση.
Άνθρωποι που δεν αξίζουν μία, την περνούν ζάχαρη και άνθρωποι που αξίζουν τα πάντα, το καθετί τους έχει κόστος, βαρύ κάποιες φορές
Πώς να μη σε πάρει το παράπονο
Πώς να μην την κάνεις φίλη σου τη μοναξιά...
Πώς να της αρνηθείς, όταν αυτή γίνεται η πιο καλή σου παρέα; Όταν εκείνη είναι που σε κάνει να μαθαίνεις καλύτερα εσένα;
Ούτε βραβείο θα δοθεί, μήτε και κάποιο παράσημο, ούτε λόγος για μπράβο από κάποιον.
Μια αγκαλιά όμως;
Ένα εδώ είμαι εγώ για σένα, μη στεναχωριέσαι…
Ύστερα σκέφτομαι πόσες αγκαλιές δίνονται σε λάθος ανθρώπους μη συμβατούς.
Πόσα χέρια κρατούν λάθος χέρια, από λάθος ή από συνήθεια.
Και πάλι έρχεται το παράπονο.
Πόσα χαμόγελα κρυμμένα στα σκοτάδια.
Πόση χαρά, πόση ευτυχία ανεκμετάλλευτη.
Πόσα σ’ αγαπώ χαραμίστηκαν…
Πόσες ελπίδες σε λάθος αποδέκτες.
Για να ξημερώσει μια μέρα και να ζητάς πίσω τη ζωή που δεν έζησες
Άντε τώρα να βρεις από ποιον να την γυρέψεις…
Από εσένα που μόνος της έκλεισες τον δρόμο;
Από εσένα και τις λάθος επιλογές που έκανες;
Από ποιον;
Στήνεις έτσι τον εαυτό σου στον τοίχο και τον πυροβολείς εν ψυχρώ.
Τον δολοφονείς κάθε μέρα.
Για εσάς που έχετε βρει το κατάλληλο χέρι να κρατάει το δικό σας, για εσάς που τρέχουν, παίζουν, μιλάνε, τραγουδάνε ακατάπαυστα τα παιδιά σας, για εσάς που τις νύχτες όταν όλα ερημώνουν υπάρχει ένας ώμος να ακουμπήσετε, για εσάς είναι όλο αυτό…
Για να πείτε ένα ευχαριστώ.
Για να διακρίνετε τι είναι ευτυχία και πού βρίσκεται.
Και πάνω από όλα για το τι πραγματικά αξίζει, γιατί πραγματικά αξίζει να ζήσει κανείς.
Υ.Σ.
Όποιος σας είπε πως προτιμάει την μοναξιά, από όλα αυτά, είναι ψεύτης. Ένας αξιοπρεπής ψεύτης, που δε θέλει να σας πει πως για εκείνον, δεν βρέθηκαν τα κατάλληλα χέρια, ούτε ο εδώ είμαι εγώ για σένα…!
Αλλά από το να σκορπίζεσαι ναι, η μοναξιά είναι καλύτερη.
