Σίγουρα, όπως έγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης: « το πιο μεγάλο ταξίδι μας το κάνουμε μέσα από την ψυχή μας», όμως η τύχη το θέλησε να ταξιδεύουμε συχνά στη Σκωτία, καθώς η κόρη μας κατοικεί εκεί. ‘
Όπως έχω ξαναγράψει, πρόκειται για μια αληθινά όμορφη χώρα, με πλούσια/συναρπαστική ιστορία και μια μαγική κουλτούρα.
Συνεχίζοντας την εξερεύνηση της χώρας, μια Κυριακή του Ιουνίου, πήραμε το λεωφορείο της γραμμής με προορισμό το Όμπαν ( Oban ), ένα από τα κοσμήματα της Σκωτίας. Ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί κι ήταν μια γκρίζα μέρα, με χαμηλωμένα τα σύννεφα έτοιμα για βροχή. Όμως πλέον έχουμε συνηθίσει τον καιρό που εδώ αλλάζει πολλές φορές την ημέρα. Έτσι, αφήσαμε τη Γλασκώβη και διασχίζοντας τη γέφυρα Erskine αρχίσαμε το ταξίδι κατά μήκος της δυτικής ακτής της πανέμορφης λίμνης Loch Lomond.
Στη συνέχεια το λεωφορείο ανεβαίνοντας το στενό/φιδωτό δρόμο μέσα από τις απόκρημνες/βραχώδεις Arrochar Άλπεις έφθασε στην όμορφη /παλιά πόλη Inveraray.
Ύστερα, περνώντας μέσα από καταπράσινα, πολύ περιποιημένα χωριά, φθάσαμε στον προορισμό μας, το Oban, θέρετρο στην περιοχή Argyll της Σκωτίας. Ο πληθυσμός της πόλης είναι περίπου 8.500 κάτοικοι, αλλά στο ύψος της τουριστικής περιόδου πάνω από 25.000 μπορούν να το επισκεφτούν σε μια δεδομένη ημέρα καθιστώντας το ένα μέρος πολυσύχναστο.
Είχε ξαστερώσει, ένας λαμπρός ήλιος είχε διώξει όλα τα σύννεφα κι έκανε το λιμάνι να μοιάζει μαγικό, γεμάτο βάρκες αραγμένες και τα καράβια να πάνε και να έρχονται. Ταξιδιώτες διαφόρων εθνικοτήτων έκαναν τη βόλτα τους και μάζευαν ήλιο και φως. Το Oban είναι μια υπέροχη πόλη. Με την πόλη απλωμένη ν’ ανεβαίνει μέχρι ψηλά και τα πέτρινα βικτωριανά σπίτια, είναι σα να ανήκει σε μιαν άλλη εποχή.
Η πόλη είναι σαν ζωγραφιά, χτισμένη σε ένα όμορφο περιβάλλον δίπλα στα καταγάλανα νερά του κόλπου Firth of Lorn που το σχήμα του μοιάζει με ένα σχεδόν τέλειο πέταλο με θέα στα νησιά Mull, Kerrera και Lismore που ανήκουν στις inner Εβρίδες.
Το Oban λοιπόν, αποτελεί την πύλη/ είσοδο για τα νησιά γι’ αυτό κι εμείς, εφόσον ο καιρός το επέτρεπε, κατευθυνθήκαμε στο κατάστημα έκδοσης εισιτηρίων των πλοίων και μετά μισή ώρα, αναχωρούσαμε για το isle of Mull ( το νησί του Μαλλ ) που ανήκει στο σύμπλεγμα των Εβριδών, στη δυτική ακτογραμμή με τα σκωτσέζικα φιόρδ, τις λίμνες καθώς και τα εκπληκτικής ομορφιάς τοπία. Μετά από περίπου 50 λεπτά φθάσαμε στο Graignure, το μικρό απάνεμο λιμάνι του νησιού που είναι το τρίτο μεγαλύτερο νησί της Σκωτίας.
Ζεστό Κυριακάτικο μεσημέρι, σχεδόν καλοκαιρινό. Καλέσαμε ένα ταξί το οποίο μας μετέφερε στο Tobermory, την όμορφη πρωτεύουσα του νησιού. Είναι μια γοητευτική κωμόπολη με φωτεινά ζωγραφισμένα κτίρια, καταστήματα σοκολάτας, ένα εργαστήριο κεριών, όμορφες παμπ και εστιατόρια.
Επίσης φιλοξενεί ένα αποστακτήριο, κέντρο τέχνης και μικρή εταιρία θεάτρου. Επιπλέον, εδώ οι λάτρεις και παρατηρητές της άγριας φύσης μπορούν να δουν ενυδρίδες, αετούς, φάλαινες και δελφίνια.
Το απόγευμα, επιστρέφοντας με το καράβι στο Oban, σκεφτόμασταν πως το νησί του Μαλλ είναι μεν απομονωμένο, με βραδείς ρυθμούς, αλλά ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό μ’ έναν δικό του πρωτόγονο τρόπο.
Αργότερα το απόγευμα, στην περιήγησή μας στην πόλη, ανεβήκαμε τον Πύργο McCaig- ένα μνημείο του 19ου αιώνα- και απολαύσαμε τη θέα του κόλπου.
Αξίζει να αναφερθεί ότι η σύγχρονη πόλη του Oban αναπτύχθηκε γύρω από το αποστακτήριο- ένα από τα παλαιότερα της Σκωτίας- που ιδρύθηκε εκεί το 1794 και παίζει σημαντικό ρόλο στην τοπική κοινωνία. Η πόλη είναι διάσημη για το εξαιρετικό ουίσκι της γι’ αυτό μια επίσκεψη στο Oban Distillery είναι επιβεβλημένη.
Στη συνέχεια περπατήσαμε στην πανέμορφη παραλία, απολαμβάνοντας ένα αλλιώτικα όμορφο ηλιοβασίλεμα.
Γλυκά κουρασμένοι, αλλά και πεινασμένοι, επιλέξαμε ένα από τα εστιατόρια της παραλίας για το δείπνο.
Και αφού ως γνωστό το Oban έχει μακρόχρονη αλιευτική κληρονομιά και πληθώρα εγκαταστάσεων με τοπικά ψάρια και οστρακοειδή, μείναμε απόλυτα ικανοποιημένοι.
Την επόμενη μέρα επιστρέψαμε στη Γλασκώβη με αέρα, κρύο και δυνατή βροχή αλλά με πολλές φωτογραφίες και κυρίως υπέροχες μνήμες.
Άλλωστε : « Η χαρά του να ταξιδεύεις βρίσκεται περισσότερο στην αναπόληση και λιγότερο στο παρόν, στη στιγμή που ταξιδεύεις » ( Γ. Χάζλιτ ).
