Με αιφνιδίασαν οι λέξεις. Είχαν χρώμα και μουσική. Είχαν ρυθμό. Είχαν αρχή... Ήταν η αρχή!
Σιγοπάτησαν στην αρχή, όπως τα σκουληκάκια που σέρνονται κάτω στο χώμα. Το χώμα είναι άλλοτε βρεγμένο και τα δυσκολεύει, άλλοτε ξερό και τα κάνει να μην κουράζονται πολύ.
Το χώμα ήταν ξερό. Τόσες λιακάδες το’ χαν στεγνώσει , λιακάδες που δεν το άφηναν όμως να δώσει ζωή ούτε σε έναν μικρό κάκτο. Ακόμα και ένας κάκτος θέλει κάποια ψήγματα νερού για να βλαστήσει. Ήταν ξερό και οι λέξεις έτρεξαν χωρίς δισταγμό. Έπεσαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, σε μια ρωγμή του νου.
Η ρωγμή είχε βάθος, μα επιφανειακά είχε γιατρευτεί. Οι δυο άκρες ήταν σχεδόν ενωμένες, μόνο κάτι χαραμάδες ζούσαν την επιφάνεια. Μπήκαν ξαφνικά και άρχισαν να πέφτουν αποσυντονισμένες, ξαφνιασμένες, στη ρωγμή φαράγγι.
Προσπάθησε να κρατηθεί η μια από την άλλη. Να σωθούν, να μην χτυπήσουν.
Η οργή έπιασε από τα μαλλιά τη γαλήνη. Η ηρεμία κρατήθηκε από τα κύματα. Η φυγή αγκαλιάστηκε με την καρτερικότητα. Ο πόνος χάϊδεψε την αντοχή. Η Ιθάκη δέθηκε με το κατάρτι. Ο βράχος κρύφτηκε μες στο νερό. Η ερημιά αφουγκράστηκε το καλοκαίρι και κοιμήθηκε πέφτοντας στην αγκαλιά του. Η χαρά φλέρταρε με τη γαλήνη. Το σεντόνι σκέπασε τη μοναξιά. Η παραλία χόρεψε με τη βόλτα.
Αγαπημένες σωριάστηκαν με κρότο, δημιουργώντας μικρές, ξαφνικές εκρήξεις. Εκρήξεις και χρώματα. Πεταλούδες και αστέρια. Η ρωγμή φωτίστηκε με πυροτεχνήματα δευτερολέπτου και αστραπές βουβές. Οι λέξεις ενώθηκαν (ποιος το περίμενε;) αντί να αποδομηθούν.
Λένε πως κάπως έτσι γεννήθηκε ο έρωτας. Λένε πως όταν ερωτεύεσαι, το μυαλό γεμίζει θάλασσα. Λένε, πως κάθε θάλασσα κρύβει φουρτούνες. Λένε πως αν θες να τη γευτείς, πρέπει χωρίς σωσίβιο να κολυμπήσεις. Λένε πως κάθε ταξιδιώτης χρειάζεται τον φάρο του, να μην πνιγεί. Μην αψηφάς το κόκκινό του φως και ίσως η θάλασσα μέσα σου, να γίνει κάποτε αγάπη.
Σσσσσς… την ακούς; Σου ψιθυρίζει: «Θα σε περιμένω πάντα εδώ».
Φωτογραφία : Ρίτα Τιλκερίδου
