Κυριακή μες στο καταμεσήμερο αραγμένη σε μια παραλία, χάζευα αμέριμνη το υπερπέραν, τόσο που είχα αρχίσει να πλήττω με τα ίδια και τα ίδια, ώσπου σκάει μύτη ο τύπος με το καπετανέικο καπέλο με δύο δίμετρα μωρά, αγνώστου προελεύσεως -ιδιαιτέρως αξιοπρόσεκτα όμως, λόγω ίματζ, στυλ και σεξ απίλ- κι η μέρα μου απόκτησε ενδιαφέρον.
«Μα ποιος είναι τέλος πάντων;» σκέφτηκα κι αμέσως το πήρα πίσω όταν είδα πως είναι φορτωμένος σαν γαϊδούρι στην Καλντέρα με τις louis vuitton τους κι όλα τα καλαμπαλίκια των τριών παιδιών σε νηπιακή ηλικία, που ακολουθούσαν και όλα τον προσφωνούσαν με το όνομά του, (άρα κανένα δεν είναι δικό του!...διά της απλής λογικής!)
Έτρεχε μπροστάρης ο έρμος, να τινάξει τις ξαπλώστρες για ν’ απλώσουν άφοβα οι δίμετρες θεές τις κορμ-άρες τους, ενώ αυτές, ιδιαιτέρως επικοινωνιακές σκόρπιζαν χαμόγελα πανταχόθεν!!
Ως γνήσιες ντιβ-άρες, πρώτα επιθεώρησαν αν τις τίναξε καλά (εγώ πάλι μ' αυτά που έβλεπα, ήθελα να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα...) κι ύστερα ξεδίπλωσαν με περίσσεια χάρη και νάζι τις benetton πετσετ-άρες τους και ξάπλωσαν για ν’ απολαύσουν σε χρόνο ντε τε -στο επόμενο δευτερόλεπτο κιόλας-, τα χάδια του καπετάνιου (τρομάρα του!) που άπλωσε το υψηλής προστασίας πολυβιταμινούχο κι επώνυμο -φυσικά -αντηλιακό με τις χούφτες μην κι αρπάξουν τα κορμιά απ’ τον καυτό ήλιο και σταφιδιάσουν! (άρες μάρες κουκουνάρες!)
«Αγάπη (χωρίς "μου") εντάξει! Τώρα πρόσεχε τα παιδιά!! Εμείς θα χαλαρώσουμε λίγο!» ξεστόμισε η μια δίμετρη ντίβα κι αυτός τσακίστηκε να εφαρμόσει κατά γράμμα, ότι τον διέταξε η αγάπη του, επαληθεύοντας πανηγυρικά τη γνωστή παροιμία για το σύρσιμο των καραβιών, ενώ εγώ έμεινα μ@λάκας συνειδητοποιώντας ότι «αυτό» που έχω, τζάμπα το κουβαλώ τόσα χρόνια και ζαμάνια, αφού δεν είναι χρυσό, όπως το 'χουν κάποιες, όπως αποδεικνύονταν για άλλη μια φορά στα μάτια μου μπροστά!
Κι ενώ οι κορμ-άρες χαλάρωναν, επι-μορφώνονταν και ενημερώνονταν για τα κάθε λογής κουτσομπολιά και στόρυ, από facebook και insta με τα μοχίτο στο χέρι, αυτός άρχισε το ντάντεμα στα παιδάκια (τους) -θηριάκια!
Δώσ' του να τα πασαλείβει με αντηλιακά, -ενώ αυτά δεν κάθονταν ακίνητα-ακούνητα-αγέλαστα ούτε δευτερόλεπτο- να φουσκώνει τα μπρατσάκια, να βγάζει πάνες να βάζει μαγιό, να τραβολογάει το ένα από δω το άλλο από κει και αυτά να τσιρίζουν όλα μαζί και να θέλουν να τον καβαλήσουν για να κάνουν βουτιά να τα δει η μανούλα!!!
Στη βουτιά, -τότε ήταν που τον λυπήθηκα πολύ τον κακομοίρη-, αφού δεν ήξερε κατά που να κοιτάξει και ποιο να πρωτοπροσέξει, την ίδια ώρα που οι μάνες τους είχαν αλλάξει θέση στις ξαπλώστρες και λιάζαν τους πισινούς τους επιδεικνύοντάς τους μέσα στα σέξυ brazil τους, προς τέρψιν των τριγύρω λουόμενων.
Αχός πολύς ακούστηκε κι έγινε ένα τζέρτζελο καλό, την ώρα που προσπαθούσε ο καπετάνιος να τα βγάλει στη στεριά, ενώ αυτά κλαίγανε και χτυπιόντουσαν ωσάν χταπόδια σε οίστρο, για να μη βγουν! Οι δε μανάδες τους, απαθέστατες συνέχιζαν την ηλιοθεραπεία σε θέση οκλαδόν, τώρα...
Τι να κάνει κι αυτός; Για να τα καλοπιάσει, τους έταξε παγωτό ξυλάκι και καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι που κατάφερε να τα βγάλει άπνιχτα!!
Μα του κάκου! Τότε άρχισε το δεύτερο ημίχρονο του φουκαρά! Κυνήγι μες στο λιοπύρι να τα σκουπίσει σχολαστικά, να τα ξανα-ματα-πασαλείψει με αντηλιακό, να βγάλει μαγιό να βάλει πάνες, να τα ντύσει, να τους φορέσει καπέλο και γυαλιά, για να πούνε «γειάααα» στις μανούλες και να πάνε πιλαλώντας να τους πάρει παγωτό!
Οι μανούλες τα χαιρέτησαν περιχαρείς κι επιτέλους δέησαν να σηκωθούν τσουρουφλισμένες απ’ τις ξαπλώστρες για να δροσίσουν τις κορμάρες τους!
Μετά από τη βουτιά κι αφού βγήκαν ωσάν Αφροδίτες, μετακόμισαν τις ξαπλώστρες τους, εκεί που σκάει το κύμα και όλως τυχαίως κάτι ηλιοκαμμένα κορμιά, -εμ σόρρυ παλικάρια ήθελα να πω!- έπαιζαν ρακέτες!
Στο μεταξύ ο καπετάνιος είχε επιστρέψει στο πόστο του και πάλευε να κοιμίσει τα παιδιά (τους), απομακρύνοντας διά ροπάλου και με συνοπτικές διαδικασίες, ότι ιπτάμενο έντομο τολμούσε να πετάξει σε ακτίνα δυο μέτρων ολόγυρα από την ομπρέλα, την ίδια ώρα που οι θε-άρες χαριεντίζονταν με τους γραμμωμένους νεαρούς που πολλάκις μάζευαν τα... μπαλάκια τους από πάνω τους! (ε! δυο μέτρα κορμιά ειν’ αυτά! πώς να το κάνουμε;)
Βρε μπελά, ο καπετάνιος, που εδώ που τα λέμε, για καπετάνιος μπορεί να μην έκανε, αλλά σίγουρα σε ρόλο γκουβερνάντας ήταν ιδανικός (είχαν οι δίμετρες τη γνώση...δεν πατούσαν σε σάπια σανίδια), σε λιγότερη από μισή ώρα κατάφερε και κοίμισε και τα τρία θηριάκια κι έσπευσε να βουτήξει κι αυτός σαν άνθρωπος, να δροσιστεί!
«Αγάπη (χωρίς "μου" again!!) μην ανοιχτείς πολύ να μη ξυπνήσουν τα παιδιά» κελάηδησε η ντίβα και τότε ήταν που γέλασε κι ο κάθε πικραμένος της πλαζ!
Αχ! Αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι στα χέρια της θεάς και σφάζεις αλύπητα τον χριστιανό!!
Ε ρε καπετάνιε! Γλείφεις άραγε κανά ξεροκόμματο ή μόνο μούρη στην παραλία πουλάς;; άκουσα ν' αναρωτιέται φωναχτά, ένας τύπος, απ' τη διπλανή ξαπλώστρα, θαρρείς και διάβασε τις σκέψεις μου!
Του έγνεψα με νόημα πως δεν θα μάθουμε ποτέ!
Πολύ ακριβά πάντως, πλερώνει το καπετανιλίκι τρομάρα του! Αν ήταν έτσι όλοι οι «καπετάνιοι» δε θα ‘χε μείνει καράβι αβύθιστο! είχα μια πελώρια λαχτάρα να του πω, αλλά το έκανα γαργάρα!!!
Άλλη μια ιστορία καθημερινή! Άλλη μια ιστορία για γέλια και για...κλάματα!
Άλλη μια ιστορία άκρως αληθινή! Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι τυχαία!
Γι' αυτό αν θέλετε ακούστε μια συμβουλή: Όταν βρίσκεστε σε πολυσύχναστα σημεία, να είστε πιο προσεκτικοί σε όσα λέτε και κάνετε, αν δεν επιθυμείτε να γράψετε ιστορία!
Το καλοκαίρι είναι μακρύ…
Έχουμε να δούμε και ν’ ακούσουμε πολλά ευτράπελα! Εδώ στο ewoman θα είμαστε, να τα λέμε και να διασκεδάζουμε με ιστορίες για γέλια και για κλάματα!
Συνεχίζεται…
