Ο καθένας από εμάς ορίζει διαφορετικά την ευτυχία. Kάποιος θέλει να είναι πετυχημένος οικονομικά και επαγγελματικά ώστε να έχει μια άνετη ζωή, άλλος αρκείται σε λιγότερα και θέλει να είναι καλά η οικογένειά του, άλλος θέλει να γίνει γιατρός ή δικηγόρος και να κάνει μεταπτυχιακό, άλλος θέλει να έχει υγεία και να είναι καλά μέσα του.
Kάποιοι πιο ρομαντικοί, βλέπουν την ευτυχία αντικρίζοντας το γαλάζιο της θάλασσας, άλλοι αισθάνονται ευτυχισμένοι όταν ταξιδεύουν ή όταν διαβάζουν το αγαπημένο τους βιβλίο παρέα με ένα φλυτζάνι καφέ ή ένα ποτήρι λευκό κρασί...
Θα μπορούσαμε να πούμε πως η ευτυχία είναι μια ουτοπική έννοια, εγώ πιστεύω πως είναι απτή, με την έννοια ότι μπορούμε να την πάρουμε στα χέρια μας και να την πλάσουμε ή να τη δημιουργήσουμε όπως θέλουμε για τον εαυτό μας, σύμφωνα με τα θέλω μας και τα όνειρά μας. Τα δικά μας όμως, όχι των άλλων. Γιατί αν πέσουμε στην παγίδα να στηρίξουμε την ευτυχία μας σε ξένα όνειρα, θέλω και σε δεκανίκια την πατήσαμε. Δεν θα ευτυχήσουμε. Θα δυστυχήσουμε με μαθηματική ακρίβεια. Το κλειδί είναι η αγάπη. Να παίρνουμε και να δίνουμε αγάπη.
Πέρασα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Τα καλοκαίρια πηγαίναμε ένα μήνα διακοπές, στην άδεια του μπαμπά από την τράπεζα, κάθε χρόνο σε διαφορετικό μέρος, με τους συναδέλφους του και τα παιδιά τους. Ωραία χρόνια, ξέγνοιαστα, ευτυχισμένα. Όλη μέρα κολύμπι, παγωτά και βόλτες. Και τώρα που μεγαλώσαμε και δεν βρισκόμαστε συχνά, όταν βρεθούμε, δεν ξεχνάμε πόσο ωραία περνάγαμε τότε, στα χρόνια της αθωότητας και της παιδικότητας. Που υπήρχε μόνο αγάπη αγνή στις σχέσεις μας. Δεν υπήρχαν ανταγωνισμοί και ίντριγκες και τέτοια. Ζήσαμε μαζί όλη την παιδικότητά μας και την παιδική μας ηλικία και χαιρόμαστε για αυτό.
Στην ενήλικη ζωή, εντάξει, προσγειωνόμαστε λίγο ανώμαλα στην πραγματικότητα. Αρχίζουν οι ευθύνες και η προσπάθεια ανεξαρτητοποίησης. Μπερδευόμαστε λίγο ή πολύ, ανάμεσα στις σπουδές, στην επαγγελματική σταδιοδρομία, στην ανάγκη μας να βρούμε σύντροφο και να κάνουμε οικογένεια. Βάζουμε προτεραιότητες, άλλες βγαίνουν άλλες όχι, πολλές φορές χάνουμε τον μπούσουλα και ψάχνουμε να βρούμε τι στο καλό θέλουμε. Κάποτε έλεγα: «Εγώ στα είκοσι πέντε θα έχω παντρευτεί και θα έχω και παιδί». Ναι, καλά, εδώ γελάμε. Εντάξει, εγώ στα είκοσι πέντε μόλις που άρχισα να βγαίνω απ’ τ’ αυγό, που λέει ο λόγος, και να καταλαβαίνω τι θέλω. Μεγάλο σχολείο η πρώτη μου δουλειά σε πολλά. Κυρίως στο να παρατηρώ συμπεριφορές και στο να γίνομαι πιο κοινωνική και εξωστρεφής. Γιατί ήμουν αρκετά κλειστός χαρακτήρας, και πολύ ευαίσθητη και συναισθηματική. Τα δύο τελευταία χαρακτηριστικά τα έχω ακόμα και τα θεωρώ πλέον προτερήματα και τα πιο δυνατά όπλα μου.
Και έχω καταλήξει πως η ευτυχία κρύβεται μέσα μας. Πρέπει πρώτα να γνωρίσουμε καλά τον εαυτό μας και να τον αγαπήσουμε. Αν μας αγαπήσουμε αυτό θα βγει προς τα έξω και θα λάμπουμε. Η μίρλα και η γκρίνια είναι κακοί σύμβουλοι, δεν σε βοηθούν να αντλήσεις και να τραβήξεις το θετικό. Σε βυθίζουν στη μιζέρια. Και γκρίνιαζα πολύ κάποτε. Και έδινα πολλά σε άτομα που δεν το άξιζαν, και κάθε φορά έπλαθα όνειρα πως να, αυτός τώρα, αυτή τη φορά, για μένα είναι, και όταν εκείνος έπειτα από λίγο την έκανε με ελαφρά... πηδηματάκια, χωρίς ουσιαστικά να μπει στη διαδικάσία να με γνωρίσει, έπεφτα και έπεφτα πολύ. Πλέον σε κάθε ανάλογο περιστατικό καταλαβαίνω πως αυτός χάνει, όχι εγώ. Γιατί πώς στο καλό θα γίνεις ζευγάρι με κάποιον αν δεν μπεις στη διαδικασία να τον γνωρίσεις, να μιλήσετε, να δείτε αν έχετε κοινά ενδιαφέροντα, αν ταιριάζετε, βρε αδερφέ... Όλο αυτό πια, με πεισμώνει και δεν παραιτούμαι! Για όλους κάπου βρίσκεται το άλλο τους μισό! Εύχομαι να έχω τα μάτια μου ανοιχτά και όταν βρεθεί κοντά μου να το ανακαλύψω. Κατά τα άλλα, λατρεύω τα ανίψια μου και τα βαφτιστήρια μου, έχω λίγους φίλους και καλούς, αγαπάω τη δουλειά μου και δίνω τα πάντα για τους μαθητές μου. Θέλω πάντα κάτι να πάρουν από μένα. Γνώση, συμβουλή, εμπειρία, ενθάρρυνση. Αρκούμαι σε λιγότερα αλλά απαιτώ και διεκδικώ περισσότερα. Χαμογελώ, ασχολούμαι με δημιουργικά χόμπι που μου αρέσουν και με κάνουν να νιώθω δημιουργική και καλά μέσα μου.
Θέλω την κακία και την τοξικότητα μακριά από τη ζωή μου και θέλω πάντα να ονειρεύομαι και να προσπαθώ να πετύχω όσα αξίζω και μου αξίζουν. Δεν τα παρατάω εύκολα και πεσμώνω. Και έχω την ανάγκη να νιώθω ασφάλεια. Συναισθηματική κυρίως. Έξι χρόνια άνεργη ήμουν, αλλά τα κατάφερα με πολλή προσπάθεια, όπως θα τα καταφέρω και στο θέμα σύντροφος και παιδί. Αργά ή γρήγορα δεν έχει σημασία. Αλλά θα είναι αυτός που πραγματικά μου αξίζει. Και δεν κάνω καμία έκπτωση σε αυτό!
Οπότε, αγαπάμε τον εαυτό μας, ονειρευόμαστε, και δεν τα παρατάμε ποτέ!
