Πώς ορίζεται άραγε ο δυνατός; Είναι αυτός που αντέχει στο χρόνο; Αυτός που επιβιώνει στα δύσκολα;
Αυτός που μπορεί να ξεπερνά εμπόδια; Ή μήπως αυτός που δεν φοβάται τίποτα;
Όποιος ορισμός κι αν περιγράφει τη λέξη δύναμη, το μόνο σίγουρο είναι πως χτίζεται μέρα με τη μέρα και δεν αποκτιέται ως μάνα εξ’ουρανού.
Ένας άνθρωπος δυνατός, έχει πασχίσει πολύ για να φτάσει στο σημείο να καλείται δυνατός.
Ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τις σχέσεις.
Οι σχέσεις που προορίζονται να γίνουν δυνατές, μόνο δυνατά δεν ξεκινούν.
Αρχίζουν απρόσμενα, εκεί που δεν το περιμένεις. Απλά, λιτά, απέριττα. Χωρίς φανφάρες, χωρίς υπέρμετρους ενθουσιασμούς, χωρίς πολλά λόγια και φούσκες που στην επόμενη στροφή θα σπάσουν.
Οι δυνατές σχέσεις έρχονται να δώσουν χρώμα στη ζωή μας και όχι νόημα.
Εισβάλλουν ομαλά στην καθημερινότητα και δεν την εξαναγκάζουν, ούτε την ψυχαναγκάζουν.
Σφύζουν από επικοινωνία, διάλογο, συνεννόηση. Ακόμα και όταν οι άνθρωποι που τις συνάπτουν είναι τόσο διαφορετικοί σαν τη μέρα με τη νύχτα. Γιατί η μέρα χωρίς τη νύχτα θα ήταν άχρωμη, και η νύχτα χωρίς τη μέρα, θα ‘τανε μουντή.
Οι δυνατές σχέσεις έχουν και εντάσεις και τσακωμούς. Τσακώνομαι, διαφωνώ, αντιλέγω, σημαίνει ζω. Και η σχέση είναι ο μικρόκοσμος της ίδιας της ζωής. Αναπνέει και πάλλεται όπως ακριβώς ένας ζωντανός οργανισμός.
Οι σχέσεις οι δυνατές αγνοούν τον προσωπικό εγωισμό. Αν στην πρώτη διαφωνία υπερισχύσει ο εγωισμός, τότε μιλάμε για ένα χαμένο παιχνίδι με δύο όμως ηττημένους.
Οι δυνατές σχέσεις ακούνε στο «μαζί» και όχι στο «εγώ» και στο «εσύ». Αν δεν είμαστε μαζί, καλύτερα να παραμείνουμε δυο ξένοι, αντλώντας δήθεν δύναμη από την ανεξαρτησία μας.
Ίσως ποτέ να μην μπορέσουμε να ορίσουμε ακριβώς τι είναι μία δυνατή σχέση, αλλά πάντα θα ξέρουμε τι δεν είναι: βαρετή.
Γιατί οι δυνατές σχέσεις βλάπτουν σοβαρά την ανία.
Την ανία, που τελικά προκαλούν όλα τα παιχνίδια εγωισμών, τα μεγάλα λόγια, οι ίντριγκες και οι κατηγορίες. Την ανία που προκαλούν όλες εκείνες οι ενδιάμεσες καταστάσεις είμαστε δεν είμαστε μαζί, με θέλεις δε με θέλεις, σε θέλω αλλά δεν είμαι σίγουρη. Την ανία που προκαλούν όλες εκείνες οι αναλύσεις και τα αναπάντητα ερωτήματα που γεννούν.
Την τεράστια ανία του να μην σε έχω δίπλα μου, μα απέναντί μου και να πνίγομαι από θυμό. Γιατί ο θυμός γρήγορα γίνεται θλίψη, και ακόμα πιο γρήγορα ένα τεράστιο τίποτα που καταντάει βαρετό.
Οι δυνατές σχέσεις όμως δεν είναι ποτέ βαρετές.
Βλέπεις δεν λέγονται τυχαία δυνατές.
Μέρα με τη μέρα γίναν έτσι, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, παρά μόνο με καλή πρόθεση και έντονη επιθυμία κι από τις δύο πλευρές.
