Το Σάββατο 29 Ιουνίου 2019 είχα τη χαρά και την τιμή να παρακολουθήσω μια διαφορετική και ιδιαίτερη θεατρική παράσταση. Γιατί διαφορετική; Γιατί τον ρόλο των ηθοποιών είχαν μικρά παιδιά ηλικίας 3-6 χρονών και μερικά ακόμα πιο μικρά, όλα τους μαθητές και μαθήτριες του Νηπιαγωγείου και Παιδικού Σταθμού «Μελωδίες της Πλώρης» στο Μαρούσι Αττικής.
Οι μικροί πρωταγωνιστές, μας παρουσίασαν ένα θεατρικό έργο για να γιορτάσουν το τέλος της σχολικής χρονιάς. Γράφω αυτό το αφιέρωμα φορτισμένη συναισθηματικά, καθώς στην παράσταση έλαβε μέρος η βαφτιστήρα μου, η Νικολέττα και η δίδυμη αδερφή της, Χριστίνα και η νονά, δηλαδή εγώ, ήμουν πολύ χαρούμενη και συγκινημένη αφού έβλεπα τα κορίτσια πρώτη φορά σε σχολική γιορτή τους, πρώτη φορά σε θεατρικό. Το ίδιο βέβαια και ο νονός της Χριστίνας.
Με περίμενε όμως και μια μεγάλη έκπληξη, που επέτεινε τη συγκίνησή μου για πολλούς και διάφορους λόγους που θα μάθετε στη συνέχεια. Η κουμπάρα μου μου αποκάλυψε πως ο νηπιαγωγός των κοριτσιών κ. Κωνσταντίνος Λυντέρης, που εκτός από ποιήματα γράφει και θεατρικά έργα, εμπνεύστηκε την πλοκή της συγκεκριμένης παράστασης από το ακριτικό νησί των Οινουσσών Χίου, τόπο καταγωγής της κουμπάρας μου. Η παράσταση πραγματοποιήθηκε στη σκηνή του Θεάτρου «Τζένη Καρέζη», και ήταν όλα τόσο επαγγελματικά φροντισμένα, που πραγματικά το θεατρικό δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από έργα μεγάλων θεατρικών συγγραφέων και επαγγελματιών ενηλίκων ηθοποιών. Υπήρχε μελέτη για τα πάντα. Από τις μικρές λεπτομέρειες του σκηνικού, τα φώτα, τα μικρόφωνα, τον προτζέκτορα με τις φωτογραφίες από το νησί σε παλαιότερες δεκαετίες, και τις φωτογραφίες από τον Πειραιά και το Καβούρι του σήμερα, μέχρι την ενδυματολογική επιμέλεια των κουστουμιών που ήταν απόλυτα συμβατή με αυτή των Οινουσσιωτών.
Την εκδήλωση άνοιξε και προλόγισε ο ίδιος ο κύριος Λυντέρης ο οποίος ευχαρίστησε όλους τους γονείς και τα παιδιά που χρόνια τώρα τους εμπιστεύονται για την εκπαίδευση των παιδιών τους από το 1998 που βρίσκονταν στο ξεκίνημά τους έως σήμερα. Έπειτα αποκάλυψε αυτό που ήδη έχω αναφέρει για το πώς εμπνεύστηκε αυτή την παράσταση. Πέρυσι το καλοκαίρι λοιπόν, έκανε με τη σύζυγό του, Όλγα Λιοντή, επίσης νηπιαγωγό, διακοπές στη Χίο. Μια μέρα πέρασαν με το καράβι απέναντι στις Οινούσσες όπου η κουμπάρα μου και οι γονείς της τους φιλοξένησαν και τους ξενάγησαν στις ομορφιές του νησιού. Ναυτικοί και οι ίδιοι όπως και οι καταβολές της οικογένειάς τους, τους διηγήθηκαν ιστορίες σχετικές με τη ναυτοσύνη και τη ζωή του ναυτικού.
Παλιά, στο νησί πολλές επιλογές για επαγγελματική αποκατάσταση δεν υπήρχαν. Ή θα γινόσουν ψαράς ή ναυτικός. Ο ναυτικός λοιπόν αναγκαζόταν να αφήσει την οικογένειά του, γυναίκα και παιδιά και να μπαρκάρει για αρκετούς μήνες σε φορτηγό πλοίο με δυσκολίες, κυρίως τη θάλασσα που δεν ήταν πάντα γαλήνια αλλά πολλές φορές ανταριασμένη. Πίσω στο νησί η γυναίκα του ναυτικού παρέμενε βράχος και στυλοβάτης να φροντίζει τα παιδιά, να μην τους λείψει τίποτα, κυρίως η απουσία του πατέρα.
Δύσκολο επάγγελμα, δύσκολη ζωή, πολύ δεμένοι μεταξύ τους όμως όλοι στην εκάστοτε οικογένεια, αλλά πολύ δεμένοι και αγαπημένοι όλοι οι νησιώτες, κάτοικοι των Οινουσσών, μεταξύ τους εμψύχωναν ο ένας τον άλλον σε κάθε δύσκολη στιγμή.
«Νόστος», λοιπόν, ο τίτλος της παράστασης. δηλαδή επιστροφή στην πατρίδα, ο μεγάλος πόθος κάθε ναυτικού. Την ιστορία δηλαδή μιας Οινουσιώτικης οικογένειας ανά τα χρόνια, παππούδες, παιδιά, εγγόνια, εμπνεύστηκε ο κύριος Λυντέρης και μαζί με τα παιδιά την έστησε μπροστά στα μάτια μας.
Εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα από την άψογη συνεργασία και τον συντονισμό των παιδιών. Δεν είναι καθόλου εύκολο να συντονιστούν και να συνεργαστούν μικρά παιδιά τεσσάρων, πέντε χρονών, να μάθουν τα λόγια τους και να είναι και πειστικά. Να υπακούσουν εύκολα σε κανόνες ή συμβουλές. Πολλή επιμονή, υπομονή, συνέπεια, αγάπη και μεράκι για όλο αυτό το εγχείρημα από τους νηπαιγωγούς και τους συνεργάτες τους, αλλά και εμφανής η προσπάθεια των δασκάλων να εμφυσήσουν όλες αυτές τις αξίες και τις έννοιες στα παιδιά. H παράσταση ήταν απόλυτα ρεαλιστική και σε έκανε να αναλογιστείς πολλά. Τα παιδιά ήταν όλα χάρμα οφθαλμών, αλλά και με ιδιαίτερο σκέρτσο, νάζι και μπρίο έμπαιναν απόλυτα φυσικά στο ρόλο τους αλλά και με το χιούμορ και την αθωότητα που ταιριάζει στην παιδικότητά τους. Ο Κωνσταντίνος Λυντέρης είχε μελετήσει μέχρι και την ντοπιολαλιά και το ιδιαίτερο νησιωτικό ιδίωμα και ήταν πολύ όμορφο να ακούς τα μικρά να μιλάνε χρησιμοποιώντας οινουσσιώτικες ή χιώτικες λέεις και εκφράσεις. Μέσα στην ιστορία παρεμβάλλονταν και πολλά από τα έθιμα του νησιού. Παιδάκια μικρότερα ηλικίας 1-2 ετών χόρευαν ή κουνούσαν χέρια πόδια στον ρυθμό της μουσικής.
Στο τέλος, αφού υποκλίθηκαν όλοι τους, χόρεψαν ανά ζεύγη στο ρυθμό της μουσικής το τραγούδι της Άλκηστης Πρωτοψάλτη Θάλασσα Γυαλί
Βάλε πλώρη γι’ αυτά που ονειρευτήκαμε
για το αύριο πρόσω ολοταχώς...
Μαθητές και δάσκαλοι καταχειροκροτήθηκαν και μας έκαναν όλους να σκουπίζουμε τα δακρυσμένα μάτια μας!
Καλό, ξέγνοιαστο και ανέμελο καλοκαίρι σε όλα τα παιδιά και στις δικές μου διδυμίνες!
