Πού πάνε οι ψυχές όταν φεύγουν…
Φεύγουν ή μήπως πάνε στον φυσικό τους προορισμό;
Νιώθουν, αισθάνονται το ταξίδι, είναι έτοιμοι για αυτό, ή τους βρίσκει απροετοίμαστους;
Νιώθουν ναι, πολύ καλά, πως το τέλος σε αυτή τη γη τελειώνει.
Οι περισσότεροι αποχαιρετούν με τον δικό τους τρόπο μέρη, γειτονιές, φίλους, στιγμές και ανθρώπους που έζησαν, απλά εμείς δεν το μαθαίνουμε, ή αν το μάθουμε είναι κατά τύχη.
Ω ναι το νιώθουν πολύ καλά το τέλος και δεν θα το πουν ποτέ, παρά μόνο αν πίσω αισθάνονται πως αφήνουν κενό, κενό σε μικρά παιδιά αν είναι νέοι, κενό σε μεγάλη αγάπη που ξέρουν πόσο θα πονέσουν, με τον δικό τους χαμό.
Σε εκείνο το κλικ των μερικών δευτερολέπτων ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο, ξέρουν αν θα μείνουν, αν θα τη βγάλουν καθαρή, ή αν ταξιδέψουν…
Και όσο κι αν σου φανεί αδιανόητο, είναι έτοιμοι για όλα.
Σαν φύγουν σημαίνει πως έκαναν τον δικό τους κύκλο, πως έκαναν ό,τι ήταν να κάνουν.
Αν όχι, δεν είναι γιατί στάθηκαν τυχεροί όπως νομίζεις, αλλά γιατί δε συμπλήρωσαν τον δικό τους κύκλο με τα όσα έχουν ακόμη να ζήσουν.
Δεν είναι θέμα τύχης ο θάνατος, ή ατυχίας, είναι θέμα timing και δε το θέτει κανείς άλλος, παρά μόνο η μοίρα του καθενός.
…«Μου είπε, είναι μόνος, σκοτεινός και παγωμένος»
Δεν είναι απάντησα.
Δεν είναι, είναι καλά, είναι ζεστά και είναι θεοφώτιστος, όσο ποτέ του δεν ήταν σε αυτήν τη ζωή!
Ποτέ δε θα είμαστε έτοιμοι μπροστά στον θάνατο.
Ποτέ δε θα αποδεχτούμε τον χαμό των αγαπημένων μας.
Ποτέ.
Όπως ποτέ κάποιοι δε θα μάθουν τι παίζεται εκείνη την στιγμή.
Κάποιοι όμως θα μάθουν, αυτοί ξέρουν τη διαφορά, αυτοί μπορούν να καταλάβουν, το πότε ξέρεις πως τους αφήνεις και πότε όχι.
Αυτοί οι κάποιοι αν σε παρηγορεί, θα σου πουν πως είναι καλά, πως είναι έτοιμοι.
Παρατήρησε πλην ελάχιστων περιπτώσεων, πως ο θάνατος είναι κοντά στα γενέθλιά μας.
Και αυτό δεν είναι τυχαίο.
Είναι ο κύκλος ζωής που παίρνει τέλος.
Η ζωή ξέρεις συνεχίζεται και πέρα από εδώ…
Η επίγεια ζωή παίρνει τέλος, να το θυμάσαι αυτό όταν πονάς, όταν κρατάς κακίες, εγωισμούς και μικρότητες.
Οι νεκροί θα αναστηθούν, ούτως ή άλλως.
Το θέμα είναι εμείς οι ζωντανοί, εδώ στο τώρα, να αναστηθούμε, εδώ στον πόνο, και στον μεγάλο μας εγωισμό, αυτόν και μόνο αυτόν πρέπει να αντιμετωπίσουμε.
Εσύ μωρέ δώσε έναν καλό λόγο, δείξε αγάπη κι ας μην πάρεις πίσω ούτε πόντο, ούτε πιθαμή, τίποτα…
Οι ψυχές κοιμήθηκαν.
Οι ζωντανοί προλαβαίνουμε ακόμη…
