Εκείνες οι μέρες που οι ορμόνες μας παίζουν μπάλα

Εκείνες οι μέρες που οι ορμόνες μας παίζουν μπάλα

Ναι, είναι αυτές οι μέρες που δεν είμαι και τόσο γλυκούλα. Που δεν έχω όρεξη ούτε να απαντήσω σε μηνύματα, ούτε να βγω για καφέ, ούτε να κοινωνικοποιηθώ.

Είναι αυτές οι μέρες, που θέλω να διώξω τους πελάτες μου, να βρίσω τη θεία μου και να κάτσω στην τηλεόραση μπροστά αποχαυνωμένη, με ένα μεγάλο κουτάλι και ένα μπολ παγωτό.
Είναι οι μέρες που η πόρτα του σπιτιού μου, δε θα ανοίξει για κανέναν. Ούτε καν για τη διαχειρίστρια που θέλει να μου φέρει τα κοινόχρηστα. Είναι αυτές οι μέρες που δε θα μοιραστώ ούτε με την κολλητή μου τα προσωπικά μου.
Είναι αυτές οι μέρες που μπορεί να σου την πω, χωρίς να έχεις κάνει τίποτα απολύτως.

Ξέρω δε φταις.
Οι ορμόνες μου οι μαύρες φταίνε.
Κάθε μήνα το ίδιο βιολί. Και η διάθεση σε πολλούς από αυτούς τους μήνες, ίδια και απαράλλαχτη. Και το ξέρω και το ζω χρόνια. Και ποτέ δεν μπορώ να το καθησυχάσω αυτό το τέρας των ορμονών. Λες και δεν ξέρω ότι παίζει βιολί με όλο το ενδοκρινολογικό μου σύστημα.

Είναι αυτές οι μέρες, που το στήθος μου μεγαλώνει και πονάει. Που δεν αντέχω ούτε μπρούμυτα να κοιμηθώ. Η κοιλιά μου πρήζεται, η μέση μου με τραβάει και το σεξ μοιάζει πιο πολύ με βασανιστήριο.

Αντιλαμβάνομαι πως προσπαθείς να είσαι μαζί μου πιο ήρεμος αυτές τις μέρες. Πιο επιεικής με τις εκρήξεις μου. Το παλεύεις το βλέπω. Μα έρχονται και στιγμές που απλά το βουλώνεις για να μη μου σύρεις τα εξ’ αμάξης.
Είναι εκείνες οι μέρες καθώς και οι επόμενες, που κράμπες κάνουν τη μήτρα μου να σκίζεται στα δυο.
Που για να καταφέρω να πάω στο γραφείο πρέπει να πάρω ή χάπια ή να κάνω ένεση. Είναι εκείνες οι μέρες που πρέπει τον κόλπο μου να τον πνίξω με ένα ταμπόν ή θα πρέπει το εσώρουχό μου να έχει παρέα μια Always Ultra Night. Είναι εκείνες οι μέρες, που νιώθω άσχημα με το ίδιο μου το τομάρι. Που το μπάνιο στη θάλασσα δεν προτείνεται και τα λευκά ρούχα είναι απαγορευμένα.

Το ξέρεις ότι δε θα το άντεχες, μα έχεις αρχίσει και δεν αντέχεις και μένα. Κάτσε μόνο και βάλε τον εαυτό σου στη θέση μου και δώσε μου λίγο δίκιο. Το αξίζω.
Είναι εκείνες οι μέρες που η ζυγαριά, μου κάνει παιχνίδια. Είναι εκείνες οι μέρες που οι κύκλοι κάτω από τα μάτια μου, παραπέμπουν σε άτομο που δουλεύει μόνιμα νύχτα. Είναι εκείνες οι μέρες που σπυράκια εμφανίζονται στο πιγούνι μου και μοιάζω με πίτσα.

Κατανοώ πως όλα αυτά ίσως τα θεωρείς υπερβολικά. Μα τα νιώθω στο ορκίζομαι. Τα βλέπω στον καθρέφτη μου. Δεν αντέχω να με βλέπω έτσι. Και ό,τι νιώθω, εκπέμπω. Ίσως και σένα σου φαίνομαι πιο άσχημη από ότι συνήθως. Κάνε υπομονή μερικές μέρες είναι θα περάσουν.

Είναι εκείνες οι μέρες που θα έρχονται κάθε μήνα από την προεφηβική μας ηλικία ως τουλάχιστον τα 55 μας.
Θα μας τη σπάνε, θα μας νευριάζουν, θα μας στεναχωρούν και θα μας θυμώνουν.
Θα μας κάνουν να ζηλεύουμε τους άντρες που τα ‘χουν όλα στρωμένα.

Μα κάπου εκεί ας θυμηθούμε πως αυτές οι μέρες είναι αυτές που μας κάνουν απόλυτα υγιείς.. Ας θυμηθούμε πως μας βοηθούν να γλιτώσουμε από καρδιαγγειακά νοσήματα και εγκεφαλικά. Πως αν δεν είχαμε αυτές τις μέρες δε θα μπορούσαμε να γίνουμε μανούλες. Όποιος ή ό,τι και αν μας έφτιαξε, εν σοφία εποίησε.

 Ας το συνηθίσουμε, όσο σπαστικό και αν είναι και να είμαστε περήφανες για το ότι το κορμί μας, αν το θελήσουμε μπορεί να φιλοξενήσει και να μετατρέψει ένα κύτταρο σε μια ολόκληρη ζωή…