Χαμένη σε σκέψεις καθόμουν και χάζευα τον κόσμο που είχε η πλατεία.
Ωραία μέρα βλέπεις και όλοι άδραξαν την ευκαιρία για μια βόλτα.
Πάρα δίπλα ένας μουσικός με τη κιθάρα του και με μια γλυκιά φωνή κατάφερνε και έντυνε τις σκέψεις μου με ένα όμορφο χρώμα. Παιδιά με πατίνια και ποδήλατα, ζευγάρια από εφήβους που κρατούσαν ο ένας το χέρι του άλλου.
Δυσκολευόσουν να δεις τα βήματά τους γιατί θαρρείς και πετούσαν. Πάνω εκεί που χαμογελούσα και αναρωτιόμουν για πόσο μπορείς να πετάς στο σύννεφο, είδα...κάτι διαφορετικό.. Δε χρειάστηκε να περάσει πολλή ώρα και με μια μόνο κίνηση του κεφαλιού, αρκούσε για να μου δοθεί η απάντηση. Το βλέμμα μου καρφώθηκε επάνω σε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, καθώς έδιναν αγώνα για να φτάσουν εκεί που ήθελαν.
Όσο και να προσπαθούσα να απομακρύνω τη ματιά μου από επάνω τους δεν μπορούσα να το καταφέρω. Έβλεπα τη θέληση του ηλικιωμένου άντρα να σπρώχνει το καρότσι που καθόταν η γυναίκα του με τις λιγοστές δυνάμεις που είχε.
Η θέλησή του ήταν αρκετή και αυτό έφτανε να του δίνει ώθηση την ώρα που οι δυνάμεις του τον άφηναν.
Ήταν δίπλα της....κι εκείνη κοντά του διώχνοντας τα σημάδια που άφηνε ο χρόνος.
Επέλεξαν, βλέπεις, να ντύσουν τη ζωή τους με εκείνη την ανεξίτηλη αγάπη, που νικάει τους δαίμονες και ξορκίζει το κακό. Χρόνια ντυμένα με χαμογελά αλλά και δάκρυα, χρόνια δύσκολα και συνάμα εύκολα.
Μια ζωή...μια αγάπη....
Κατάφερα να ξεκολλήσω το βλέμμα μου, μόνο όταν κάθισαν και την κοιτούσε με τόση αγάπη αλλά και γεμάτος περηφάνια. Τα κατάφερε βλέπεις, την έβαλε να καθίσει δίπλα του και για ακόμη μια φορά της έδειξε πως δε χρειάζεται να φοβάται, είχε εκείνον δίπλα της...
Μάζεψα τα μυαλά μου και τα μάτια μου. Μόλις μου είχαν δείξει σημαίνει αγαπώ, τι σημαίνει αντέχω σε όλα και μένω σε όλα. Όταν το μαζί είναι αληθινό και δεν το στιγματίζει το εγώ...
