Φαντάσου έναν κόσμο γεμάτο δέντρα αγάπης.
Όλοι αγαπούν, μα ποιοι αγαπούν σωστά; Αυτό διαπραγματεύεται το ποίημα «Παράδεισος ψυχής» της Γεωργίας Σπάλα.
«Το μαύρο του παλτό φιλούσε σε κάθε βήμα το πεζοδρόμιο.
Έκανε να το κουμπώσει και είδα την γυμνή του ψυχή.
Είδα τον παράδεισο, είδα τον παράδεισο του Θεού εκεί μέσα.
Βάδιζαν δίπλα του τα χρόνια, βάδιζα κι εγώ.
Σε κάθε απλωμένη γι' αγάπη παλάμη,
έδινε κι ένα κομμάτι της ψυχής του.
Είναι αχόρταγος ο κόσμος, είναι άπληστος, τι θαρρείς;
Όσο πιο πολύ δίνεις, τόσο περισσότερο απαιτεί, έλεγα.
Γελούσες τρυφερά.
Η αγάπη είναι φάρμακο έλεγες, είναι βάλσαμο για κάθε ψυχή,
με το σταγονόμετρο δε δίνεται.
Στέγνωσες, ζήτησες μια στάλα νερό, χέρι δεν απλώθηκε.
Είδες; Στα έλεγα, δε με άκουσες,
είναι να μη σε βρουν πρόθυμο οι άνθρωποι, δοτικό,
αγέλη γίνονται, πέφτουν να σε φάνε, βάλε μυαλό.
Κάθε κομμάτι αγάπης, είναι κι ένας σπόρος, έλεγες,
κι ο κάθε σπόρος, γίνεται φυτό, λουλούδι, γίνεται δέντρο.
Φαντάσου τώρα, φαντάσου έναν κόσμο γεμάτο δέντρα αγάπης.
Το είδες ε; Το είδες.
Γι' αυτό σου λέω, αξίζει για την αγάπη να πληγώνεσαι
και δάκρυα έπλεναν το πεζοδρόμιο.
Άνθρωπος που τρέφεται με αγάπη, μόνο αγάπη γεννά,
και στο ταμείο της αγάπης όλοι χρωστάμε, έλεγε.
Μα άκουσέ με, άκου.
Όλοι αγαπούν, μα όχι σωστά, γιατί τους ξεπερνά εκείνο το τέρας,
που λέγεται εγώ, που λέγεται εγωισμός,
μα κάποτε θα μάθουν, θα μάθουν ν' αγαπούν σωστά.
Θα έρθει μια μέρα, που ο κόσμος θα μιλά με αγάπη,
θα κοιτά με αγάπη, θα αγγίζει με αγάπη, θα ζει με αγάπη,
γιατί είναι ο μόνος δρόμος, είναι η μόνη σωτηρία,
γιατί οτιδήποτε άλλο, θα έχει αποτύχει παταγωδώς.
Να το θυμάσαι, μην το ξεχνάς, να το θυμάσαι».
