Όλοι λέει έχουμε έναν προορισμό...
Όλοι;
Έναν;
Μπα, δε νομίζω...
Άσε δε που δεν καταλαβαίνω τον ορισμό. Με το προ- κάτι γίνεται. Το κρατάς εκεί άθικτο και του κολλάς δίπλα το γράμμα και τσουπ γεννιέται το πρόγραμμα.
Όπως και άλλες λέξεις πολλές που σαν τις ενώσεις, βρίσκει το προ- κάτι να κάνει.
Και γιατί να μην υπάρχουν πολλοί προορισμοί;
Γιατί για κάποιους το διάστημα που έχουν στη διάθεση τους να είναι τόσο μικρό;
Γιατί κάποιοι άλλοι να εξαντλούν και να ξαναφουλάρουν στιγμές;
Ποιος είναι αυτός που τον ορίζει τον δικό μου προορισμό;
Εγώ; Αυτός εκεί ψηλά; Οι μοίρες με τις αρετές και το καθόλου ακονισμένο ψαλίδι;
Όμως ευτυχώς κι Εσύ που χτυπάς καμπανάκια... γιατί εμείς ξεχάσαμε να λέμε ευχαριστώ και συγνώμη.
Κάναμε το σ' αγαπώ καραμέλα που δε λιώνει ποτέ και πάψαμε να ψιθυρίζουμε την ευγνωμοσύνη.
Όχι φωναχτά, να εκείνη την ώρα την προσευχής που ανάβουμε το κερί υπέρ υγείας.
Εκείνη την στιγμή που θα έπρεπε κάθε φορά η ανατριχίλα να μας υπενθυμίζει πόσο ασήμαντοι είμαστε.
