Σε κοιτάζει και σε κοιτάζει. Δε γυρίζει ποτέ, ούτε κλείνει τα μάτια της. Δε σε βαριέται ποτέ. Και προφανώς ούτε εσύ.
Θες να την αγκαλιάσεις αλλά για να το κάνεις αυτό, πρέπει να βουλιάξεις μέσα της. Θες να την πάρεις για πάντα μαζί σου αλλά δεν μπορείς. Αναγκαστικά πρέπει να την αφήσεις για λίγο, αλλά θα μπορείς όποτε θες να επιστρέψεις πίσω σε εκείνη.
Εγώ την αγάπησα όπως όλοι οι υπόλοιποι. Aλλά έχω την εντύπωση ότι την αγάπησα λίγο περισσότερο. Πέραν από την ηρεμία, την γαλήνη και την απέραντη χαρά που μου πρόσφερε, την αγάπησα για την ολότητα της. Την αγάπησα γιατί μου θύμιζε την ποίηση. Τη δεύτερή μου μεγάλη αγάπη. Τις ταύτιζα πάντα γιατί είχαν τόσα κοινά στοιχεία.
Η ποίηση σε μετέφερε παντού. Σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, σε όλες τις χωροχρονικές περιόδους. Και αυτό το έκανε σε κλάσματα δευτερολέπτου, άμεσα, με το διάβασμα αυτών των λίγων λέξεων που ήταν άριστα και προσεκτικά επιλεγμένες, με μια ιερή σειρά, ώστε να μεταδώσουν ένα σκηνικό, ένα νόημα… Που είχε πάντα μια μαγική κατάληξη, να την ερωτεύεσαι. Να την ερωτεύεσαι όλο και περισσότερο, κάθε μα κάθε φορά.
Η θάλασσα σε μετέφερε και εκείνη όπου ήθελες. Ήταν άπλετη και μαγευτική, σαν την ποίηση. Μα αυτό που ξεχώριζα περισσότερο, είναι η βαθύτητά της. Ο βυθός της. Εκεί που έκρυβε την ομορφιά της. Στην ποίηση, με τις λέξεις μπαίνεις σε βαθιά νερά, που είναι δύσκολο να τα φτάσεις, αλλά αποτελεί μια μαγευτική και ξεχωριστή εμπειρία. Και εκεί ξετυλίγεται όλος ο κόσμος, όλος ο πυθμένας του βυθού που αποτελεί έναν άλλο κόσμο, μυστήριο, με μια σαγήνη.
Οι μοναδικές αγάπες μου μάλλον δε θα σε πληγώσουν ποτέ. Οι μοναδικές αγάπες που δεν θα μπορείς να χάσεις το ενδιαφέρον σου ποτέ για αυτές και θα παραμένεις ερωτευμένος μαζί τους μέχρι και τον θάνατο…
