Τα «σ’ αγαπώ» πρέπει να μοιράζονται χωρίς σκέψη

Τα «σ’ αγαπώ» πρέπει να μοιράζονται χωρίς σκέψη

Και το τέλος έρχεται ξαφνικά. Απότομα, απροσδόκητα, βίαια.
Αναπόφευκτο. Το νήμα της ζωής κόβεται σε δευτερόλεπτα.

Η ψυχή ακολουθεί πια μια διαφορετική πορεία.
 Είναι εκείνη της κάθαρσης, της προετοιμασίας ώστε, έτοιμη, να συναντήσει τον Δημιουργό της. Λεύτερη πια, ανάλαφρη από βάσανα, αγωνίες, γήινο πόνο.
Σαν φως ανεβαίνει ψηλά στα Ουράνια.

Θεέ μου δέξου την. Ανάπαυσέ την.
Δύσκολη η καθημερινότητα. Αγώνας η ζωή, ποιος να το αρνηθεί;
Γεμάτη από εμπόδια και σκοπέλους.
Τρικυμία, θάλασσα αγριεμένη, μα από την άλλη ταυτόχρονα φαντάζει ήρεμη παραλία, αμμουδερή, ιδανική να αφήσεις το μοναδικό, ξεχωριστό αποτύπωμα σου, πάνω της.
Δάκρυ πικρό που το διαδέχεται το αμυδρό χαμόγελο, και κατόπιν το γάργαρο γέλιο.

Στιγμές απόγνωσης, απογοήτευσης, λύπης χορεύουν αντάμα αγκαλιασμένες με εκείνες της ατελείωτης χαράς και μοναδικής ευτυχίας.
Δεν ξέρω πώς και γιατί το λάδι στο καντήλι του καθενός μας στραγγίζει, στερεύει. Προκαθορισμένη πορεία, μπλέκεται με την ελεύθερη βούληση.
Γεγονός αληθινό και μη διαπραγματεύσιμο. Επιλογές που παίρνουμε, πράξεις που κάνουμε και μας καθορίζουν μα και ενέργειες που δεν ορίζουμε.
Μυστήριο που δεν μπορείς σε καμία περίπτωση να προσεγγίσεις.

Απλός παρατηρητής δίχως πάντα ουσιαστικό ρόλο. Θεατής, μα όχι σεναριογράφος, μήτε σκηνοθέτης. Οι προβολείς σβήνουν δίχως προειδοποίηση. Ίσως αν γνωρίζαμε και μπορούσαμε να το προσδιορίσουμε χρονικά, να προλαβαίναμε και να κάναμε όλα όσα είχαμε ποθήσει και ονειρευτεί. Δίχως αναβολή.
Ίσως όμως τότε τίποτα δεν θα είχε την ίδια αξία.

Η χαρά της πραγμάτωσης όλων αυτών να μην είχε την ίδια γλυκιά γεύση.
Ο φόβος της αντίστροφης μέτρησης να έκλεβε τον αυθορμητισμό, τη χαρά, την ομορφιά της αναπάντεχης αγκαλιάς, της άδολης καλοσύνης.
Το τικ τακ του ρολογιού θα ήταν ένας ιδιαίτερα οξύς, σκληρός ήχος.
Ψυχοφθόρα διαδικασία, που γεννά και σκορπά φόβο.

Καλύτερα να μοιράζονται τα σ' αγαπώ δίχως σκέψη. Όχι γιατί πρέπει, μα γιατί δε γίνεται αλλιώς . Η καρδιά ξεχειλίζει από συναίσθημα που ανεβαίνει στα χείλη και μεταμορφώνεται σε λέξεις που αγγίζουν και χαϊδεύουν.
Η αγάπη είναι κοινός παρανομαστής. Η έκφρασή της διαφέρει.

Από το ξεκάθαρο «σε νοιάζομαι», μέχρι το «πάρε ζακέτα θα κρυώσεις», μια αγάπη δρόμος.
Ας είμαστε δεκτικοί και σε εγρήγορση να αφουγκραστούμε όλα όσα δε θα ειπωθούν με λόγια ποτέ. Ξετυλίγονται μπροστά μας μέσα από πράξεις και αυτό είναι η ουσία . Τίποτα δικό μας. Κανένα μεγαλεπήβολο σχέδιο. Μόνο το σήμερα . Σαν φρεσκοφουρνισμένο, ζεστό καρβέλι. Μόλις βγήκε από τον φούρνο της ζωής.
Και εμείς το αφήνουμε να μπαγιατέψει, αναζητώντας κάτι άλλο για να το συνοδέψουμε. Καλύτερα ας το γευτούμε έτσι όπως είναι.
Σκέτο. Τραγανό και λαχταριστό.
Και είναι και εκείνοι όμως που μένουν πίσω. Παλεύουν με την ανείπωτη θλίψη για τον χαμό του αγαπημένου τους προσώπου. Ας μη γελιόμαστε .
Ό,τι και να ειπωθεί, το κενό που μένει είναι δυσβάσταχτο.
Ποτέ δεν είναι δυνατόν να καλυφθεί.
Μια απώλεια είναι παντοτινά μια πληγή ανοιχτή .
Είναι ένα άδειο πιάτο στο τραπέζι, μια θέση κενή σε γιορτές και γενέθλια .
Μια θέση στην καρδιά που έχει όνομα συγκεκριμένο.
Ένα όνομα που τα χείλη δε θα ψελλίσουν ξανά.
Γιατρειά δεν υπάρχει.
Φάρμακο να επουλώσει το τραύμα δεν έχει ανακαλυφθεί, ούτε και πρόκειται .
Το μόνο που ο αδυσώπητος χρόνος κάνει, είναι να απαλύνει λίγο τον πόνο.
Να μειώσει την έντασή του.

Κάποια στιγμή...