Κάθε χρόνο τέλη Ιουλίου, πριν τις διακοπές του Αυγούστου, πηγαίνω στο εξοχικό μας στο Μάτι, να το ετοιμάσω για την οικογένεια και φιλοξενούμενους φίλους.. Έτσι και πέρσι.
Έφτασα στο εξοχικό στις 23 Ιουλίου 2018, το απόγευμα, γύρω στις 17:15. Άνοιξα την τηλεόραση στις 17:30 και ενημερώθηκα για την φωτιά στο Νταού.
Σε δέκα λεπτά κόπηκε το ρεύμα. Έκανε ζέστη. Πολλή ζέστη.
Βγήκα στην αυλή να δω τι γίνεται. «Θεέ μου» φώναξα. Το διπλανό σπίτι είχε λαμπαδιάσει. Πριν καλά καλά καταλάβω τι είχε γίνει, βγήκα στον δρόμο τρέχοντας.
Μπήκα στο αμάξι. Όμως δύο στενά πιο κάτω μπλόκαρα. Ήταν τρομακτικό αυτό που έβλεπα. Κόσμος να τρέχει να σωθεί. Άνθρωποι τυλιγμένοι στις φλόγες να ουρλιάζουν. Γυναίκες με τα παιδιά τους να τρέχουν να σωθούν. Η φωτιά με είχε πλησιάσει. Βγήκα από το αυτοκίνητο. Με κυνηγούσε και εγώ έτρεχα να σωθώ.
Ποτέ δε μου άρεσε το κυνηγητό. Το έδαφος έκαιγε.
Καθώς έτρεχα πάγωσα σε μια εικόνα. Τέσσερα σώματα αγκαλιασμένα και απανθρακωμένα. Δυο ενήλικες και δύο παιδιά. Η φωνή ενός άντρα με επανέφερε. «Κοπελιά τρέχα να σωθείς». Η φωτιά μας κυνηγούσε και κυριολεκτικά έγλειφε τα σώματά μας. Άρπαξαν τα άκρα μου.
Ακολούθησα τον δρόμο προς το λιμανάκι. Ήταν ένας δρόμος σωτηρίας για εμένα, που ήξερα την περιοχή, για να σωθώ στην πιο κοντινή θάλασσα. Έτρεξα και μπήκα στο νερό. Παντού καπνός. Δεν έβλεπα τους διπλανούς μου. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω.
Μέσα από τους καπνούς έβλεπα τα πάντα να καίγονται. Το κορμί μέσα στο νερό πάγωνε και το κεφάλι έξω καιγόταν από τον καυτό αέρα. Οι πληγές πόναγαν. Όμως ήθελα να ζήσω. Το ήθελα τόσο πολύ, Χριστέ μου. Οι άλλοι όμως γιατί δεν μπόρεσαν; Σε τι έφταιξαν; Δε θα ξεχάσω ποτέ. Ποτέ δε θα ξεχάσω τον πύρινο εφιάλτη που έζησα ένα χρόνο πριν. Ποτέ δε θα ξεχάσω ότι ο θάνατος είναι τόσο κοντά στη ζωή. Αν λίγο είχα καθυστερήσει να φύγω από το σπίτι, ίσως τώρα να είχα καεί και εγώ.
Όπως τα 102 άτομα.
Και μέσα σε αυτά τόσα παιδιά.
Μακάρι να μην ήταν έτσι και να ήταν αλλιώς. Όμως έγινε έτσι, δυστυχώς. Όσοι επιζήσαμε, σηκωθήκαμε ξανά στα πόδια μας και είπαμε στην ψυχή, προχώρα. Η ζωή είναι ένα καράβι που σε κάθε ναυάγιό του παλεύεις με τα κύματα να σωθείς. Αν είσαι τυχερός, το ταξίδι συνεχίζεται μέχρι τον τελικό σου προορισμό. Ίσως έτσι ήταν γραφτό. Τον λόγο δε θα τον μάθεις ποτέ. Απλά γυρίζεις το βλέμμα στο μέλλον. Στην αρχή δειλά. Σιγά σιγά, ίσως με ένα παγωμένο χαμόγελο και λίγα σκουπισμένα δάκρυα. Δεν έχεις άλλη επιλογή... ΠΡΟΧΩΡΑ!!!
