Το γαλάζιο της θάλασσας πάντα θα φέρνει μνήμες

Το γαλάζιο της θάλασσας πάντα θα φέρνει μνήμες

Τις ωραιότερες σκέψεις τις κάνει το μυαλό όταν χαλαρώνει και αντικρίζει το γαλάζιο της θάλασσας και τον ήλιο να στραφταλίζει πάνω της. Πολύ περισσότερο, όταν το σώμα βυθίζεται στα νερά της...

Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη που έκανα βγαίνοντας από τη θάλασσα, ξαπλωμένη στην ξαπλώστρα και φανερά χαλαρωμένη... Και όπως το βλέμμα απλωνόταν στο γαλάζιο απέναντί μου, ήρθαν στο μυαλό μου καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας, ανέμελα και ξέγνοιαστα, που περιελάμβαναν τρεις εβδομάδες ή ένα μήνα διακοπές κάθε φορά και σε διαφορετικό προορισμό, θαλασσινό πάντα, καθώς ο μπαμπάς ήταν δεινός ψαράς.
Παρέα μας πάντα οι κουμπάροι των γονιών μου και τα παιδιά τους. Δύο αυτά, δύο εμείς... Εγώ, ως η μεγαλύτερη των τεσσάρων αισθανόμουν ότι τα προστάτευα και λίγο... Και αν κάποια φορά τύχαινε να μην συμπέσουν οι άδειες, εμείς χαλούσαμε τον κόσμο και πάντα τους καταφέρναμε και πηγαίναμε μαζί.

Στείρα Ευβοίας, Σκόπελος, Άνδρος, Ζάκυνθος, Κέρκυρα, Λευκάδα, μερικοί απ’ τους προορισμούς μας... Κάθε μέρα κολύμπι μία ώρα τουλάχιστον μαζί με τους μπαμπάδες μας που ήταν δεινοί κολυμβητές και τη μαμά να φωνάζει «Μην πηγαίνετε βαθιά!», παιχνίδια μέσα στη θάλασσα και έξω στην άμμο, φαγητό, παγωτά, βόλτες και εξερεύνηση του κάθε τόπου... Και πάντα ο μπαμπάς μου να ψαρεύει με πετονιά και γύρω του μαζεμένες δέκα γάτες και τουρίστες να τον φωτογραφίζουν...

Αχ και να ‘χα και πάλι κοντά μου τον πατέρα μου να κολυμπάμε με τις ώρες και να μας πιάνει αυτά τα τεράστια ψάρια, όπως τότε στη Λευκάδα, που κάναμε μπάρμπεκιου στην παραλία το βράδυ, ψήσαμε στα κάρβουνα το τεράστιο τρίκιλο ψάρι και το φάγαμε συνοδεία χωριάτικης, και πατατών τηγανητών μια νύχτα με πανσέληνο, όπου το φεγγάρι χυνόταν στη θάλασσα και την φώτιζε... Και έπειτα κάναμε και βραδινό μπάνιο... Στιγμές που το μελάνι του χρόνου τις έχει κρατήσει ανεξίτηλες μες στο μυαλό μου, καθώς ήταν οι πιο αγνές, χωρίς ίχνος ανταγωνισμού...

Και μετά το μυαλό μου πέταξε σε στιγμές της ενήλικης ζωής μου, σε κάποιες διακοπές ζευγαρωμένη που ξυπνούσαμε το πρωί για να δούμε αγκαλιά την ανατολή, γυρνούσαμε όλο το εκάστοτε νησί για να δούμε όλες τις ομορφιές του, τρώγαμε σε γραφικά ταβερνάκια πλάι στο κύμα και ενίοτε κάναμε και βραδινό μπάνιο που όταν είσαι με το ταίρι σου έχει άλλη χάρη... Και μετά κοιμόμασταν αγκαλιά και δίναμε ανάμεσα σε παθιασμένα φιλιά υποσχέσεις παντοτινού έρωτα και αγάπης... Έτσι είναι ο έρωτας, διογκώνει τα συναισθήματα, μπλέκει καρδιά και λογική και σε κάνει να σκέφτεσαι πως αυτό που ζεις θα κρατήσει για πάντα!

Τι σου είναι η μνήμη τελικά... Ευτυχώς που υπάρχουν οι μνήμες να σου θυμίζουν όσα έζησες, και τα καλά και τα άσχημα, και σε βοηθούν να τα κρατάς φυλαγμένα στο μέρος της καρδιάς ή σε ένα κουτάκι βαθιά μέσα στο μυαλό σου και την ψυχή σου! Και να σκέφτεσαι πως είσαι τυχερός που τα έζησες και δημιούργησες αυτές τις εικόνες και τις εμπειρίες. Γιατί η ζωή είναι στιγμές, μικρές στιγμές σαν το κλικ της φωτογραφικής μηχανής...

Μελαγχόλησα, όταν θυμήθηκα το τελευταίο καλοκαίρι με τον πατέρα μου στα Μέθανα... Φυσικά τότε δεν ξέραμε πως θα είναι το τελευταίο... Τρεις μέρες μείναμε γιατί έκανε πυρετό και γυρίσαμε, αλλά θα ήθελα να κράταγε λίγο ακόμα... Γιατί οι στιγμές με τους αγαπημένους μας ανθρώπους δεν είναι ποτέ αρκετές και πάντα μα πάντα θα θέλαμε λίγες στιγμές μαζί τους ακόμα...