Υπάρχουν κι εκείνοι οι άνδρες που αποφάσισαν να μην ερωτευτούν ποτέ.
Ποτέ ή ποτέ ξανά, δεν ξέρει κανείς να πει με σιγουριά. Ίσως απλά να φοβήθηκαν τούτον τον κολοσσό που λένε έρωτα. Ίσως πάλι κάποτε να τον τόλμησαν και να τους έφτυσαν το συναίσθημα στα μούτρα. Για τους δικούς τους, όπως και να έχει, λόγους, διάλεξαν το μόνος από το μαζί. Κι από τη στιγμή αυτής τους της απόφασης, άλλαξαν.
Το συναίσθημα έπαψε να έχει αξία γι’ αυτούς. Πάγωσαν θαρρείς. Το ένστικτο πήρε τη σκυτάλη.
Εκείνοι οι άνδρες που ερήμωσαν την καρδιά τους, σκορπίζονται σε κρεβάτια δίχως συναίσθημα. Χαρίζουν το κορμί τους μα κανένα χάδι, κανένα φιλί ειλικρινές. Κι όσο γεμάτο το στρώμα τους, τόσο άδεια η ζωή τους. Έπεισαν τον εαυτό τους πως έτσι είναι η στόφα τους, πως αυτό θέλουν, αυτό τους καλύπτει. Νάναι με όλες κι όχι με τη μία. Λένε όμως ψέματα στον εαυτό τους, καταδικάζοντάς τον στην πιο σκληρή μοναξιά.
Αυτοί οι άνδρες που σκορπίζονται σε ανούσια κρεβάτια, κάποτε φοβήθηκαν την πληγή του έρωτα και τον απαρνήθηκαν. Επέλεξαν να ζήσουν μακριά του, μην καταλαβαίνοντας πως υπέβαλαν τον εαυτό τους στην πιο σκληρή δοκιμασία.
Είναι ασπρόμαυρη η ζωή δίχως τον έρωτα. Εκείνος κρατά την παλέτα και τη χρωματίζει. Άλλοτε με κόκκινο της φωτιάς, με πράσινο της προσμονής ή με γκρίζο της απόρριψης. Κάθε χρώμα, με το συναίσθημα που το συνοδεύει, χαρίζει και κάτι.
Ταΐζοντας το κορμί με πάθη και λάθη δίχως αύριο, δεν ταΐζεται και η καρδιά. Αυτή θέλει δόσιμο, θέλει έννοια, θέλει στοργή, θέλει μοίρασμα για να τραφεί. Αλλιώς καταδικάζεται στην πιο σκληρή πείνα, αυτήν την άδειας αγκαλιάς.
Ο έρωτας δε θέλει φόβο.
Θέλει να τολμάς να τον ζεις κι όπου σε βγάλει, στον έβδομο ουρανό ή στον έβδομο κύκλο της κόλασης.
Και μη ρωτήσεις πού είναι καλύτερα. Αυτή την απάντηση αν δεν την πάρει κανείς μοναχός, κανείς δε θάρθει να του τη δώσει...
