Ο καθένας από μας είναι αυτός που είναι.
Δεν είναι αυτός που θα ήθελε ή θα μπορούσε να είναι.
Συμπεριφέρεται με έναν α τρόπο, ούτε β ούτε γ.
Έχει τις x ανάγκες, ούτε τις ψ, ούτε τις ω.
Δεν ταιριάζει με όλους, ούτε μπορεί να συμπορευτεί με όλους.
Πληρώνει το τίμημα για τις επιλογές του και μαθαίνει από τα λάθη του.
Έχει τις δικές του προτεραιότητες και τον δικό του τρόπο να τις προστατεύει.
Ο καθένας από μας είναι φτιαγμένος από ανατολές και δύσεις.
Έχει γελάσει, έχει κλάψει, έχει ονειρευτεί κι έχει απογοητευτεί.
Τον έχουν ωριμάσει αλήθειες και ψέματα.
Έχει εμπιστευτεί κι έχει προδώσει.
Άλλοτε γίνεται σιωπή και άλλοτε κραυγή.
Ο καθένας από μας έχει τις δικές του κόκκινες γραμμές.
Μέχρι πού θα αφεθεί, μέχρι πόσο θα τον πλησιάσουν.
Διατηρεί το δικαίωμά του στο ποιους θα κρατήσει δίπλα του και πόσους μακριά του.
Έχει άμυνες, οπισθοχωρήσεις κι επιθέσεις.
Είμαστε πλασμένοι τελικά από τα ίδια υλικά, αλλά σε διαφορετικές δόσεις.
Η αναλογία τους αλλάζει με τα χρόνια.
Και με τα χρόνια υπερτερεί το ένα ή το άλλο υλικό.
Να γιατί λένε πως είμαστε διαφορετικοί, αλλά και μοναδικοί.
Ακριβώς η ίδια αναλογία στα υλικά, σπάνια να υπάρξει ανάμεσα σε δύο ανθρώπους.
Αυτή η συναισθηματική απόκλισή μας δεν είναι πάντα εύκολη, ίσως και να είναι απαιτητική.
Έχει καταφέρει όμως να κερδίσει ανθρώπους δίπλα μας.
Ανθρώπους που είμαστε από την ίδια «πάστα», όπως λένε.
Η λέξη «πάστα» σημαίνει πως η αναλογία των υλικών μας ταιριάζει.
Γι’ αυτό υπάρχει αυτή έλξη ανάμεσά μας στη φιλία και στον έρωτα.
Τα κοινά μας σημεία μας φέρνουν κοντά και μας κρατάνε μαζί.
Είναι εκείνοι που μας επέλεξαν, μας αποδέχονται και μας αγαπάνε γι’ αυτό που είμαστε.
Όχι γι’ αυτό που νομίζουν πως είμαστε.
Ούτε γι’ αυτό που νομίζουν πως θα γίνουμε εφόσον μας αλλάξουν στα μέτρα τους.
Μια από τις ουτοπίες της ζωής είναι πως ο άνθρωπος αλλάζει.
Δεν αλλάζει η «πάστα» του ανθρώπου.
Μεγαλώνοντας αποκτάς τη βεβαιότητα πως όποιος άντεξε δίπλα σου στο χρόνο χωρίς όρους, προϋποθέσεις, παζαρέματα και ξεπουλήματα ανήκει στη μικρή σφαίρα των δικών σου ανθρώπων.
Μια ασφαλή κι αγαπημένη σφαίρα που θα κυλάει δίπλα σου μια ζωή.
Κι αυτό δεν είναι λίγο, δεν είναι ασήμαντο.
Στην ουσία είναι το παν!
Κι ας μην το εκτιμάμε κατά καιρούς και κατά στιγμές...
