Όσο είναι Αύγουστος, όλα μπορούν να συμβούν

Όσο είναι Αύγουστος, όλα μπορούν να συμβούν

Απόψε, βυθίσου μέσα μου σαν πυρκαγιά και κάψε κάθε αναστολή και φόβο.

Είμαι δική σου κι είμαι εδώ, μια όαση δροσιάς, στις πύρινες σκέψεις της ερήμου σου και σ' αγαπώ χωρίς «γιατί» και «πρέπει» …

Έτσι μαγικά, όπως αυτή η πανσέληνος μου κλέβει κάθε ίχνος λογικής και με κάνει τρελή κι αλλοπαρμένη για σένα.

Αυτή η Πανσέληνος που γεννήθηκε θαρρείς, μόνο για να δώσει πνοή σε κάθε ανεκπλήρωτο έρωτα, ελπίδα σε κάθε ναυαγισμένο όνειρο και σε κάθε «δήθεν πρέπει» που κρατά τα φτερά μας καρφωμένα στη γη, το πιο ισχυρό άλλοθι…

Όσο είναι Αύγουστος, όλα μπορούν να συμβούν… μη μου χαλάς χατίρι!

Γιατί το καλοκαίρι ετοιμάζεται να ρίξει αυλαία και δε μας αξίζει να μείνουμε κομπάρσοι στο ίδιο έργο ξανά…

Έλα, όσο προλαβαίνουμε ακόμη να γίνουμε πρωταγωνιστές, έστω και για ένα βράδυ αυγουστιάτικο μόνο! Μου το χρωστάς, θυμάσαι;

Ένα κάστρο , εσύ, εγώ, τ’ άστρα και το φεγγάρι ιδανικά να μας ξεμυαλίζει καθώς καθρεφτίζεται στη θάλασσα κι ερωτοτροπεί μαζί της…

Έλα να ανέβουμε σ’ ένα κάστρο με θέα τη θάλασσα και να «ψήσουμε» τη δειλία μας να κάνει βουτιά από ψηλά στα άδυτα των ονείρων που αφήσαμε ξεχασμένα στην άκρη ανεκπλήρωτα…

Απόψε, μου φτάνει που είσαι εδώ και με κρατάς αγκαλιά...

Δε θέλω να μου ορκιστείς πως θα μ' αγαπάς για πάντα.

Μοιάζει τόσο μικρό το «για πάντα» μπροστά σ' αυτή τη στιγμή... Άσε με μόνο να βυθιστώ στη θάλασσα των ματιών σου και να κολυμπήσω στην πιο βαθιά σου επιθυμία χωρίς να φοβηθώ...

Να γδυθώ από τις ανασφάλειές μου και να ντυθώ «υπόσχεση!»

Χωρίς να σκεφτώ εμένα, χωρίς να φοβηθώ για εμάς. Θέλω απόψε να γίνουμε «ένα» κάτω από το φως του φεγγαριού και να «γράψουμε» σε μια στιγμή την ιστορία ενός μεγάλου έρωτα...

Στη γλώσσα των κορμιών μας, σαν μουσική που την καταλαβαίνουν μόνο όσοι είναι από έρωτα τρελοί και μπορούν πάνω στα κύματα να χορεύουν.

Μου αρκεί αυτό γι' απόψε! Να με κλείσεις στη φυλακή των «θέλω» σου και ας εκτίσω την πιο βαριά ποινή… Με κάθε κύτταρο της ύπαρξής μου να σου δοθώ άνευ όρων και ορίων…

Μη φοβάσαι! Πάρε ανάσα και βούτα! Όσο έχεις εμένα δε θα σ’ αφήσω να πνιγείς ποτέ σε πελάγη αβεβαιότητας. Θα σε προκαλώ σε βουτιές που θέλουν τσαγανό και ψυχή και κάθε φορά που θα τολμάς θα σ’ ερωτεύομαι ξανά…και ξανά… και ξανά! Τολμάς;

Έχω ανάγκη να μου πεις πως φοβάσαι μη με χάσεις και να παραδεχτώ πόσο ανιαρός κι βαρετός μου φαίνεται ο κόσμος μακριά σου…

Να μου υποσχεθείς πολλά καλοκαίρια ακόμη και νύχτες στα κάστρα, μαγικές!

Να μου διώξεις κάθε τάση φυγής γιατί θα είμαι ακριβώς εκεί που θέλω κι αυτό το «εκεί» είναι η αγκαλιά σου…

Να μου δείξεις πόσο μικρός είναι ο κόσμος από ψηλά και πόσο ασήμαντα τα όσα μας παιδεύουν και να σε πιστέψω ολοκληρωτικά!

Να μείνουμε εκεί ως το ξημέρωμα, να τραβάμε τζούρες απ’ το φεγγάρι, μέχρι να μας πιάσουν ανατριχίλες και να μην ξέρουμε αν είναι απ’ το αεράκι ή απ’ τον έρωτα…

Να ζήσουμε σε μία νύχτα έναν ολόκληρο Αύγουστο και να κρύψουμε για πάντα εκεί που φυλάμε τα πιο «πολύτιμά μας» τη μοναδικότητα της στιγμής…

Να μείνουμε σφιχταγκαλιασμένοι μέχρι να βάψει η ανατολή με τα πιο φανταχτερά χρώματα τον ουρανό μαγεμένοι κι εκστασιασμένοι για τα ίχνη που άφησαν μέσα μας όλα τα καλοκαίρια που περάσαμε μαζί… κι εμείς τα αγνοούσαμε γιατί τα θεωρούσαμε δεδομένα!

Να αισθανθούμε πόσο τυχεροί είμαστε, γιατί τα έχουμε «όλα» και να μη το ξεχάσουμε ποτέ ξανά…

Και μ’ ένα χωνάκι παγωτό πιασμένοι απ’ το χέρι να κατηφορίσουμε το πρωί γεμάτοι έρωτα κι ευγνωμοσύνη για τη ζωή που μας περιμένει και μας χρωστάει ακόμη Αύγουστους πολλούς!