Η ελευθερία στην αγάπη είναι δικαίωμα, δεν είναι προϋπόθεση.
Γεννηθήκαμε ελεύθεροι και οι μόνες φορές που απαρνηθήκαμε αυτοβούλως την ελευθερία μας ήταν στον έρωτα. Του τη χαρίσαμε άνευ όρων, γιατί αν δεν είναι ο έρωτας κτητικός, τότε ποιος είναι;
Κάποιοι έρωτες ωριμάζουν και μεταμορφώνονται σε μια όμορφη και ασφαλή αγάπη, η οποία προϋποθέτει την ελευθερία.
Δεν μπορείς να φυλακίσεις την ελευθερία του άλλου στο όνομα της αγάπης (σου). Γιατί η αγάπη πρέπει να νιώθει ελεύθερη να ταξιδεύει, να χαίρεται αυτά που αγαπά, να έχει τον χώρο και τον χρόνο της και να επιστρέφει πάλι στην αγαπημένη αγκαλιά ασφαλής και γεμάτη.
Στο όνομα, όμως, μιας ανώριμης αγάπης, διεκδικούμε την αποκλειστικότητα του άλλου, του ζητάμε ή απαιτούμε να απαρνηθεί τη ζωή που είχε πριν μας συναντήσει. Να απομακρυνθεί από τους φίλους, να απαρνηθεί αυτά που του ταιριάζουν ή τον εκφράζουν και να στριμωχτεί μέσα στους τέσσερις τοίχους της δικής μας ζωής. Για να μας αποδείξει μάλιστα ότι μας αγαπάει.
Η ασφυκτική αγάπη, διεκδικεί την απόδειξη της αγάπης του άλλου μέσα από τη στέρηση της ελευθερίας του.
Είναι άραγε αγάπη μια τέτοια ερμητικά σφιχτή αγκαλιά; Όταν σου στερεί το δικαίωμα στις επιλογές και στις ανάγκες σου; Όταν δε σέβεται το παρελθόν σου; Όταν γαντζώνεται πάνω σου μέσα στην ανασφάλεια, στην αμφιβολία και στην έλλειψη εμπιστοσύνης;
Προφανώς και δεν είναι αγάπη το συναίσθημα που προσπαθεί να στερήσει την ελευθερία του ανθρώπου που ίδιος ελεύθερα επέλεξε να έχει δίπλα του. Δεν τον κρατάς τον άλλον με σχοινί δίπλα σου, ούτε μακραίνεις και κονταίνεις αυτό το σχοινί ανάλογα με το πόσο μεγάλη ή μικρή είναι η ανασφάλειά σου ή η συναισθηματική σου κυριαρχία πάνω του.
Δεν είναι αγάπη η θηλιά της χειραγώγησης, που απειλεί με εγκατάλειψη ως «αντίποινα» στη διεκδίκηση των προσωπικών σου στιγμών.
Η ελευθερία στην αγάπη είναι δικαίωμα κι όχι προϋπόθεση.
Αφορά και τους δύο συντρόφους, όχι μόνο τον έναν. Όταν ο ένας την παραχωρεί ή όταν και οι δύο απαρνούνται την ελευθερία τους για να είναι δίκαια κομμένη η πίτα, δημιουργείται ένας ασφυκτικός κλοιός που πνίγει και τους δύο αργά και σταθερά. Κι έτσι αρχίζει η γκρίνια και η πίεση. Οι σύντροφοι προσπαθούν σαν το αγρίμι μες στο κλουβί να σπάσουν τα δεσμά τους και να ξεχυθούν ξανά μέσα στη ζωή (τους) ελεύθεροι..
Κι αναρωτιούνται τι πήγε λάθος στη σχέση, κάνουν σπασμωδικές κινήσεις επίλυσης των προβλημάτων, κάνουν κραυγαλέες υποχωρήσεις χωρίς αποτέλεσμα. Γιατί απλά δε συνειδητοποιούν ότι η στέρηση της ελευθερίας τους είναι αυτό που γύρισε μπούμερανγκ εναντίον τους.
Ο άνθρωπος, είτε είναι άντρας είτε γυναίκα, πρέπει να νιώθει ελεύθερος στην αγάπη. Είναι κι αυτό ένας από τους άγραφους νόμους της ισορροπημένης συνύπαρξης κι ένα από τα μυστικά της ώριμης σχέσης. Φτου ξελευτερία!
