Κι ο Αύγουστος φεύγει και μαζί του παίρνει οτιδήποτε θυμίζει σε Έρωτα.
Οτιδήποτε θα ταίριαζε σε εμάς.
Και δεν μπορώ να σκεφτώ γιατί εμείς μείναμε να κοιταζόμαστε από μακριά, ενώ προλαβαίνουμε.
Προλαβαίνουμε να ζήσουμε το καλοκαίρι μας σε άλλον έναν Αύγουστο.
Προλαβαίνουμε να μπλέξουμε τα χέρια μας.
Προλαβαίνουμε να κουμπώσουμε ο ένας με τον άλλον, σαν να μην υπήρξε ποτέ κανένας άλλος στη ζωή μας.
Προλαβαίνουμε να δούμε πόσο λαμπερά είναι τα αστέρια όσο σουρουπώνει και πόσο χρυσό έχει ο ήλιος όταν ανατέλλει, πόσο φωτεινό δείχνει το φεγγάρι στη θάλασσα και πόσο υπέροχα μαγική φαίνεται όταν ο ήλιος δύει.
Κι ο Αύγουστος φεύγει κι ακόμα δεν έμαθες πώς μου αρέσει να περπατάω ξυπόλητη και να νιώθω τη γη στα πόδια μου.
Και ο Αύγουστος φεύγει κι ακόμη δεν έμαθα ποιο είναι το αγαπημένο σου μέρος στον κόσμο.
Κι ο Αύγουστος φεύγει κι εμείς ακόμα είμαστε μακριά, ενώ είμαστε δίπλα.
Προλαβαίνουμε να μάθουμε τα πάντα ο ένας για τον άλλον.
Προλαβαίνουμε άλλο τόσο καλοκαίρι.
Προλαβαίνεις να δεις πώς είμαι όταν ξυπνάω το πρωί.
Προλαβαίνω να δω πώς είσαι όταν δεν έχεις διάθεση.
Προλαβαίνουμε να κάνουμε ο ένας τον άλλον να γελάσει με μια ματιά.
Προλαβαίνουμε με μια ματιά να κάνουμε ο ένας τον άλλον να ερωτευτεί.
Προλαβαίνουμε όλα όσα θα θέλαμε κι άλλα τόσα που δεν έχουμε καν σκεφτεί.
Μου χρωστάς έναν Αύγουστο, σου φωνάζω.
Έναν Αύγουστο δικό μας.
Έναν Αύγουστο που θα μπορεί να μας κρατήσει μαζί για τις επόμενες 365 μέρες.
