Τίποτα στον κόσμο δε μυρίζει πιο όμορφα από σένα.
Μυρίζω ακόμη την πρώτη στιγμή που με πλησίασες. Κι ήταν η μυρωδιά σου τόσο ξεχωριστή, όμοια με σπάνιου λουλουδιού, από εκείνα τα ζηλευτά, τα ακριβά, τα σπάνια. Πολλοί το θέλουν μα λίγοι μπορούν να το έχουν. Κι εγώ ήμουν από τους λίγους. Σε μύρισα, σε απόλαυσα, σε είχα...
Πάντα την ήθελα τούτη τη σπάνια μυρωδιά της αγάπης. Μείγμα άνοιξης μέσα στο καταχείμωνο κι απαράμιλλης ομορφιάς μες την ασκήμια του κόσμου.Τη μύρισα μα μόνο για λίγο. Φευγαλέα πέρασε από τα ρουθούνια μου, κέρδισε το είναι μου ολόκληρο. Μια στιγμή κράτησε κι ύστερα έσβησε. Μόνο που ήθελα κι άλλο. Θέλω κι άλλο.
Παρότι μου στέρησες τη μυρωδιά σου, εγώ σε ευχαριστώ. Δύσκολα καταλαβαίνουν οι έξω από αυτό πόσο όμορφο είναι να μυρίζεις την αγάπη, να την κάνεις δική σου, να τη φοράς κατάσαρκα. Εγώ τη φόρεσα. Κι εγώ την έδιωξα με τα λάθη μου.
Τώρα στέκω δίχως μυρωδιά, δίχως εσένα, δίχως καλά καλά εμένα. Έπρεπε να παλέψω με νύχια και με δόντια να σε κρατήσω. Δεν ήξερα, έφταιξα και τώρα το πληρώνω.
Το άρωμα λένε είναι μνήμη. Κι αυτή η μνήμη από σένα, δε σβήνει. Κι ας έφυγες. Ας σε έδιωξα με τον τρόπο μου.
Σε μυρίζω ακόμη. Σε θυμάμαι. Μετανιώνω.
Μήπως να γύριζες;
