Μονάχα μια λέξη θα σου πω: ευχαριστώ

Μονάχα μια λέξη θα σου πω: ευχαριστώ

Ένα μισοτελειωμένο παζλ ήμουν μέχρι τώρα, που ζητούσε απεγνωσμένα το τελευταίο του κομμάτι. Εκείνο το ιδιαίτερο, το ξεχωριστό, που χρειαζόταν για να γεμίσει το κενό. Απαραίτητο για να φέρει συνοχή και ισορροπία.
Ο συνδετικός κρίκος που κάνει την εικόνα ολοκληρωμένη.

Τίποτα δεν μπορεί να το γκρεμίσει, ούτε καν οι ροπές του αναπάντεχου αέρα. Όλα είναι στη θέση τους και εγώ δυνατή. Δεν τρέχω να μαζέψω συντρίμμια και διάσπαρτα κομμάτια του εαυτού μου. Όχι πια. Φτωχή ήμουν, επαίτης αγάπης και καλοσύνης. Αρκούμουν στα ψίχουλα. Τέρμα όμως.

Ήρθες εσύ και γίνηκα μεμιάς ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου. Πολύτιμος θησαυρός στα χέρια μου, που τρέμω μη σπαταλήσω.
Διαμάντι η ψυχή σου καθάριο, ατόφιο, αυθεντικό.
Λάμπει από μακριά , φέρνοντας φως στα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού μου και τα ανήλιαγα σοκάκια της ψυχής μου.

Μια ανοιχτή πληγή είμαι, που κινδυνεύει να κακοφορμίσει.
Κάλυπτα την ασχήμια με κουρελιασμένες γάζες για να περνάω απαρατήρητη.
Με πρόδιδε η δυσωδία και οι κραυγές πόνου που κατά καιρούς έβγαιναν σαν σφύριγμα από τα σφιγμένα μου χείλη.
 Και τις έπνιγα μέσα από γέλια και ψεύτικα χαμόγελα.

Εσύ όμως διάβασες πίσω από τη μάσκα μου. Διέκρινες τον πόνο και το αίμα που κυλούσε καυτό στις ανοιχτές πληγές. Και έγινες το γιατρικό μου.
Μια κουταλιά καλοσύνης, μια διαρκής αγωγή γεμάτη αγάπη και το θαύμα έγινε.
Με καθάρισες και δε στάθηκες μόνο στο να με επουλώσεις.
Έβαλες σκοπό να με γιατρέψεις τελείως. Και το κατάφερες.

Και τώρα δες με καλέ μου. Υγιής και χαρούμενη. Αληθινό χαμόγελο που αγγίζει τα χείλη μου και χαράζεται μέχρι τα μύχια της ψυχής μου.
Μοσχοβολάω αρώματα αγάπης και ευτυχίας.

Ένα κρυστάλλινο βάζο η ψυχή μου που μέσα σε μια στιγμή αδυναμίας και μια έξαρση θυμού, πετάχτηκε χάμω με φόρα.
 Χίλια κομμάτια γίνηκε μεμιάς. Ο πόνος αβάσταχτος. Δίχως κουράγιο να μαζέψω, αποδέχτηκα στωικά την μοίρα μου. Θα ζούσα πάντα δίχως αυτά. Με την επίγνωση της απώλειας. Αλλά εσύ δε με άφησες.

 Με υπομονή και επιμονή μάζεψες όλα τα γυαλιά. Πήρες το ρίσκο και άγγιξες τις κοφτερές γωνιές μου, δίχως να φοβάσαι μην κοπείς. Ήθελες να ματώσεις μαζί μου. Η ατέρμονη αγάπη σου, μια ανεξίτηλη κόλλα. Με επανέφερες στην πρότερη αρχική μου κατάσταση και πιο όμορφη ακόμα. Αγνή, καθαρή, άδολη. Πίστεψα πάλι στον άνθρωπο. Εμπιστεύτηκα ξανά.

Καλέ μου.
Χιλιοτσαλακωμένο χαρτί με γνώρισες.
Μουτζουρωμένο, γραμμένο με ορνιθοσκαλίσματα.
Δεν μπορούσα να διαβάσω πια τίποτα μέσα μου.
Δες με ξανά.
Λευκό χαρτί με έκανες. Καθάριο, έτοιμο να δεχτεί καινούργιες ιστορίες.

Συμβόλαιο ζωής στα χέρια σου. Έχω ήδη υπογράψει. Σου δόθηκα εν λευκώ.
Ξέρω πως όλοι οι όροι που θα γραφτούν, θα είναι μόνο προς το συμφέρον μου.

Ελεύθερη να αγαπήσω όπως πάντα γύρευα. Δίχως μην, μήπως, δεύτερες σκέψεις και μισόλογα.
Ξεκλείδωσα την πόρτα της καρδιάς μου και σου έδωσα το μοναδικό αντικλείδι.
Τίποτα δεν κράτησα. Δε θέλω την ασφάλεια πια, μα μήτε φοβάμαι την κλοπή.
Ορθάνοιχτη στέκω μπροστά σου ανοιχτό βιβλίο. Στις πίσω σελίδες μου δε θα βρεις μετάφραση, μήτε γλωσσάρι.
Δε φυλάω άγνωστες λέξεις.

Τα λόγια της καρδιάς μου είναι ξεκάθαρα. Δεν έχουν ανάγκη από μετάφραση. Ξέρω πως ήδη τα έχεις αποστηθίσει. Υπάρχει και κάτι πιο σημαντικό από όλα. Αυτή που γίνομαι όταν είμαι σιμά σου. Η καλύτερη εκδοχή του ίδιου μου του εαυτού.
Γεμάτη η ψυχή από αγάπη, σπάει το φράγμα της και ξεχειλίζει.
Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν αυτό που ζω.
Μονάχα μια λέξη θέλω να σου πω.
Ευχαριστώ…