Της φόρεσαν τα στενά παπούτσια, ήταν κόκκινα και πολύ εντυπωσιακά.
Δύσκολα περνούσαν απαρατήρητα.
Της είπαν " Θα ξεκινήσεις να χορεύεις με ρυθμό τον χορό της ζωής".
Έναν χορό που τα βήματα θα της τα έδειχναν άλλοι.
Κανείς δεν είχε καταλάβει πως τα παπούτσια ήταν στενά.
Την πίεζαν, της μάτωναν τα πόδια.
Το βράδυ τα έβγαζε, κοίταζε τα πόδια της που είχαν γεμίσει πληγές.
Στην αρχή έκλαιγε και θύμωνε με τον εαυτό της.
Δεν ήθελε να φοράει τα στενά παπούτσια, ήθελε απλά να χορεύει ξυπόλητη.
Σε έναν τρελό χορό, δίχως βήματα.
Τα χρόνια περνούσαν,οι πληγές πολλές.
Έμαθε όμως να αντέχει και σταμάτησε να κοιτά τα πόδια της.
Δεν την ένοιαζε πια ,λες και ήταν μαριονέτα και στηριζόταν σε σκοινιά και άλλοι καθοδηγούσαν τον χορό της.
Ένα πρωί καθώς πήγε να βάλει τα παπούτσια, τα πόδια της αρνήθηκαν.
Οι πληγές αιμορραγούσαν.
Έμεινε για λίγο βυθισμένη σε σκέψεις.
Αποφάσισε πως δεν έπρεπε να τα φορέσει.
Ήθελε απλά να χορέψει ελεύθερη.
Πέτα λοιπόν κοριτσάκι μου κι εσύ εκείνα τα στενά παπούτσια, τα βήματα όταν γίνονται με ελευθερία αποκτάνε άλλο νόημα.Τα βήματα χωρίς καθοδήγηση σε πάνε σε άλλους χορούς, καινούργιους. Ας χάσεις και τα βήματα μη στεναχωριέσαι, θα τα βρεις πάλι.
Όποιος σε αγαπάει θα βρει τον τρόπο τα βήματα σας να συγχρονιστούν.
Η ζωή θέλει τόλμη και τα όνειρα τρέλα.
Μη ζηλεύεις το έξω και τα παπούτσια ήταν εντυπωσιακά αλλά σου άνοιξαν πληγές.
