Ντύσαμε τη μοναξιά με μοναχικότητα

Ντύσαμε τη μοναξιά με μοναχικότητα

Κατά καιρούς ανά τους αιώνες, λογής και λογής άτομα έχουν υμνήσει την έννοια της μοναξιάς σε όλες τις εκφάνσεις της.

Ας μην ξεχνάμε άλλωστε το γεγονός πως οι μεγαλύτερες προσωπικότητες της αρχαιότητας, επέλεγαν συνειδητά να απομακρυνθούν από τα εγκόσμια και να απομονωθούν σε ερημικές περιοχές προκειμένου να αφοσιωθούν στις σκέψεις αλλά και στα πολύτιμα έργα τους.

Φιλόσοφοι, μαθηματικοί, αστροφυσικοί και διάφοροι άλλοι αρχαίοι διανοούμενοι, υπερτόνιζαν την αξία της απαγκίστρωσης από οτιδήποτε προσέφερε ο καθημερινός κόσμος, μέχρι και την έννοια της  συντροφικότητας και της ανθρώπινης συναναστροφής.

Πολλοί από εμάς έχουμε εντοπίσει σε διάφορα στάδια της ζωής μας ότι ιδανικά, δε θα θέλαμε να βλέπουμε άνθρωπο μπροστά μας για μια χρονική περίοδο. Θα θέλαμε την απομόνωση και την ησυχία μας κατά καιρούς, ειδικά όταν έχουμε κουραστεί από ορισμένα γεγονότα και καταστάσεις. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι πάντα εφικτό.

Έτσι, κάπως τα φέρνει συχνά πυκνά η ζωή, που όλοι μας χρειάζεται να υψώσουμε ένα τείχος και να αφήσουμε κάποια άτομα και καταστάσεις απέξω. Άλλοι το ονομάζουν μοναξιά, άλλοι ηθελημένη απομόνωση, άλλοι αυτοσυντήρηση. Τι είναι όμως στ’ αλήθεια αυτή η ανύψωση του τείχους και ποια τα αποτελέσματά της;

Άλλη μια μεγάλη αλήθεια της ζωής είναι πως οι άνθρωποι δε σε περιμένουν. Εάν υψώσεις το τείχος σου για όσο εσύ  χρειάζεται να γεμίσεις τις μπαταρίες σου και τους αφήσεις έξω από αυτό, τότε και εκείνοι δε θα περιμένουν να το κατεβάσεις και στο ενδιάμεσο θα έχουν εξαφανιστεί με ταχύτητα φωτός. Ενδεχόμενο για το οποίο μπορεί να είσαι προετοιμασμένος, μπορεί όμως και όχι.

Όπως και να έχει, όταν κατεβάζεις για  λίγο το τείχος έχεις να αντιμετωπίσεις το απέραντο κενό. Συγχαρητήρια, εισακουστείς. Η ηθελημένη μοναχικότητά σου έγινε πλέον μοναξιά και όλοι εκείνοι που χαλούσαν την ησυχία σου έχουν γίνει πλέον καπνός. Δεν τους ενοχλείς και δε σε ενοχλούν, αυτή δεν ήταν η συμφωνία;

Τι γίνεται όμως όταν εσύ έχεις επαναφορτίσει τις μπαταρίες σου και τους χρειάζεσαι ξανά κοντά σου; Τι γίνεται τότε που δεν έχει μείνει κανείς εδώ για εσένα; Και φυσικά με δική σου επιλογή. Άντε τώρα να μαζέψεις τα σπασμένα και να εξηγείς πως η απομόνωσή σου δεν αφορούσε εκείνους, αλλά εσένα.

Μερικές φορές, ρίχνουμε το τείχος πολύ αργά και τότε είναι που καταλαβαίνουμε πως η ανατροπή της πραγματικότητας δεν μας  αποδίδει τα όσα θέλαμε. Εκείνη  η ιδανική μοναχικότητα έχει κατορθώσει να απομακρύνει από γύρω μας  τον κόσμο που είχαμε πραγματικά ανάγκη για να περάσουμε χαρές και λύπες, γέλια και κλάματα μαζί.

Εάν κι εσύ χρειάζεσαι εκείνες τις στιγμές αποκλειστικά για τον εαυτό σου, πρόσεξε. Πρόσεξε καλά μην είναι πολύ αργά όταν αποφασίσεις να αφήσεις κάποιον να έρθει κοντά και να αγγίξει την ψυχή σου. Γιατί ίσως τότε να μην υπάρχει πια κανείς…