My babyday: Τα μωρά της νέας γενιάς ξέρουν να διεκδικούν

My babyday: Τα μωρά της νέας γενιάς ξέρουν να διεκδικούν

Με λένε Στεύη και είμαι η μαμά του Σωτήρη. Κι αυτός ο τίτλος, εδώ και εννιά και κάτι μήνες, με προσδιορίζει. Τιμή μου και καμάρι μου και παράσημο στο μέρος της καρδιάς.

Θα περίμενε κανείς πως ο Σωτήρης είναι ένα κλασικό μωρό. Από αυτά με τα σάλια, τις λερωμένες πάνες και τη λαχτάρα για γάλα. Ναι, είναι αυτά. Αλλά όχι μόνο. Για την ακρίβεια, η νέα γενιά μωρών, συμπεριλαμβανομένου του κανακάρη μου, είναι πολλά περισσότερα.

Εννιά μήνες και τέσσερα δόντια μετά, θα πω πως τα μωρά του σήμερα έχουν άποψη, προσωπικότητα και ξέρουν και να λανσάρουν τον εαυτό τους και να διεκδικούν.
Ξέρουν ότι ο κόσμος όλος γυρνά γύρω από αυτά και το απολαμβάνουν. Κι όταν η προσοχή δεν είναι στραμμένη πάνω τους, θα κάνουν τα μαγικά τους να την επαναφέρουν.

Την πρώτη φορά που ακούσαμε τον Σωτήρη να ξεροβήχει, πήγε η καρδιά μας κι ήρθε. Μήπως κρύωσε το παιδί; Να πάρουμε θερμοκρασία, να πάρουμε τον παιδίατρο, να πάρουμε τα βουνά; Μια ματιά αρκούσε τελικά για να συνειδητοποιήσουμε πως ο ξερόβηχας ήταν απλά ο τρόπος του να μας πει «εδώ είμαι, με ξεχάσατε». Βλέμμα μελαγχολικό και βηχαλάκι αλά Μαργαρίτα Γκωτιέ στα πολύ κάτω της. Θέατρο έπαιζε το λαμόγιο γιατί απλούστατα βαριόταν. Δευτερόλεπτα μετά την προσοχή μας, είχε γιάνει το ψεύτης ασθενής.

Μην πω και για τα παιχνίδια. Κάθεται στο καρότσι και παίζει –μασουλάει, αλλά ας το πούμε εμείς παίζει. Άπαξ και βαρεθεί το χελωνονιτζάκι –λούτρινη καρέτα καρέτα από τη Ζάκυνθο αλλά η θεία Έφη το είπε χελωνονιτζάκι και έκτοτε βαφτίστηκε μαχητής το έρμο- το πετάει όπως η νύφη την ανθοδέσμη, δίχως να του ρίξει δεύτερη ματιά. Μην πάει και πέσει όμως κάτι που δεν το έχει ακόμη χορτάσει. Ποιος είδε τον Σωτήρη και δεν τον φοβήθηκε. Κι έχει μια τσιρίδα ο άτιμος, τύφλα νάχουν οι σειρήνες του πολέμου. Μια τσιρίδα που σταματάει με την προσγείωση του σκοτεινού αντικειμένου του πόθου του στην αγκαλιά του –ή έστω ενός επιτρεπόμενου υποκατάστατου γιατί το κινητό και τα κλειδιά που τα θέλει κολασμένα δεν πρόκειται να τα πάρει.

Ίσως να φταίνε τα πολλαπλά ερεθίσματα που δέχονται τα παιδιά της νέας γενιάς. Ίσως το IQ να έχει γονιδιακά εκτιναχθεί. Σε κάθε περίπτωση, με αυτά τα μωρά επικοινωνείς, διαπραγματεύεσαι, διαφωνείς και χάνεις κατά κράτος. Είναι γεννημένα νικητές, πώς να το κάνουμε. Και μεταξύ μας, πολύ μας αρέσουν αυτές οι μικρές τους νίκες. Όχι τόσο γιατί θέλουμε να τους κάνουμε τα χατίρια αλλά γιατί κάθε γονιός επιθυμεί να δει το παιδί του να διεκδικεί τα θέλω του. Ενστικτωδώς στην αρχή της ζωής του, συνειδητά αργότερα…

Προς το παρόν ο Σωτήρης διεκδικεί ένα μπουκάλι γάλα και μια μεγάλη αγκαλιά. Δίνει για αντάλλαγμα ένα από εκείνα τα μισοφαφούτικα χαμόγελα. Έχω ήδη χάσει τη μάχη, πάω να ταΐσω…