Τι κι αν κρατάς το χέρι μου:
Έχεις ήδη φύγει…
Τι κ αν μου μιλάς:
Τίποτα δεν ακούω...
Γερνώ στο στήθος σου σαν έρημη ξέρα ...
Το δωμάτιο κρύωσε, άδειασε, δεν το γεμίζεις άλλο δεν το γεμίζω...
Ο κάβος με ένα αθόρυβο κούφο κύμα ύπουλα λύθηκε...
Σε παίρνει στο μεταλλικό πέρα μιας νεκρής θάλασσας.
Με αντήλιο στο χέρι μου στα μάτια,από συνήθεια,στην συννεφιά χωρίς καθόλου ήλιο, στέκομαι και αποχαιρετώ τη ράχη σου που κουρασμένα κωπηλατεί και φεύγει.
Χωρίς κουπιά, παριστάνεις πως κωπηλατείς, παριστάνεις πως αποδέχτηκες τον χωρισμό ετούτο, παριστάνω πως αποφάσισα τον χωρισμό ετούτο.
Έτσι από μια αξιοπρέπεια του πώς διαλέγουμε, του πώς μοιραία δε μας επιβάλλεται τίποτα, του πώς τη ζωή μας ό,τι θέλουμε την κάνουμε. Και αυτό το τέλος που όλο επιστρέφει την πιο βολική ώρα μέσα στα ζεστά δωμάτια και με πετά έξω στους πέντε δρόμους στους πέντε ανέμους..
Με ένα φυλαχτό κατάρας μόνο στο λαιμό..
Να σε αναζητώ να μου ξεφεύγεις… να σε ψάχνω,να λέω λίγο πως σε βρήκα..
Και πάλι έξω… πάλι απ' την αρχή…
Μάρω Βαμβουνάκη, Η Κραταία Αγάπη
