Το άρθρο που ακολουθεί, είναι σε συνέχεια του προηγούμενου "Welcome to your paradise, φουκαριάρα αγορομάνα!" και προς αποκατάσταση του ονόματος των αγοριών μου, γιατί κάλλιο να σου βγει το μάτι παρά το όνομα! (πρέπει να παντρευτούνε κιόλας!)
Τ' αγόρια μου!!!
Αυτά τα αξιαγάπητα πλάσματα που μπορούν να κάνουν βίδες ένα ολόκληρο αυτοκίνητο στο πιτς φυτίλι και να το ξανασυναρμολογήσουν μέχρι να πεις κύμινο χωρίς να περισσέψει ούτε βίδα, αλλά δε γνωρίζουν τη χρήση και το πώς δουλεύει μια ηλεκτρική σκούπα!! (ένα κουμπί είναι το ρημάδι!)
Αυτά τα κατά τ' άλλα γλυκά και λατρεμένα πλάσματα που έχουν σκοπό της ζωής τους να κάνουν τη δική μου πατίνι (προφανώς για να με κρατάνε σε φόρμα...τι άλλο να υποθέσω η μάνα;)
Αυτά που κλαίγανε πριν χρόνια, απαρηγόρητα στην αγκαλιά της γιαγιάς τους, όταν τα άφηνα για να πάω στη δουλειά ή στην καλύτερη για κανέναν καφέ χωρίς...την ουρά μου!
Τι να θυμηθώ; Τι να ξεχάσω η μάνα;
Αυτά τα ίδια ήταν, που προκειμένου να μην τ΄αφήσουμε στη γιαγιά τους και βγούμε, κατέστρεψαν με τα κλάματά τους μεγαλεπήβολα σχέδια όπως: ένα χαλαρό ποτό στο μπαράκι του χωριού 100 μέτρα απ' το σπίτι και σενάρια τύπου: ρεβεγιόν με φίλους στην αλλαγή της χιλιετίας! (Milenium αλησμόνητο με βεγγαλικά και τα συναφή με το αμόρε, ήθελες καλή μου; Φρόντισαν τα καμάρια να σου μείνει πραγματικά αξέχαστο, αφού άλλαξες χρονιά- αιώνα - χιλιετία, ντυμένη σαν τη πριγκίπισσα Σίσσυ και με μαλλί μπομπάρι, καθιστή οκλαδόν στο πάτωμα να παίζεις τουβλάκια μπας και κουραστούν και κοιμηθούν και ξεπορτίσετε...Σε κοίμισαν αν θυμάσαι, την ίδια ώρα που ο πατέρας σου μέθυσε για πρώτη -και μοναδική- φορά στη ζωή του, πίνοντας ουϊσκυ ον δε ροκς, για να κάνει παρέα στον απαρηγόρητο αντρούλη σου -και γαμπρό του- που έβλεπε τα όνειρά του για γούστα να ναυαγούν πρωτοχρονιάτικα! )
Ο καιρός βέβαια, που τα παιδιά μας έκλαιγαν όταν φεύγαμε και τ' αφήναμε και χόρευαν λαμπάντα όταν γυρνούσαμε, έχει περάσει ανεπιστρεπτί και έχει δώσει τη σειρά του στον καιρό που χορεύουν ζεμπεκιές και βρίσκουν παρηγοριά σε αγκαλιές κορασίδων όταν λείπουμε και κλαίνε (πλέον) όταν επιστρέφουμε...
Αυτά τα αγόρια το λοιπόν, που δεν τολμάω να ξεπορτίσω αν δεν αφήσω πρώτα, φιρμάνι τοιχοκολλημένο με οδηγίες, -που μάλλον τις ακολουθούν ή ίσως μετακομίζουν, αφού με εκπλήσσουν ευχάριστα με σπίτι που "στέκεται καλά" ως επί το πλείστον στην επιστροφή μου- αυτή τη φορά μου την είχαν στημένη για τα καλά!!
Μου τη φύλαγαν! Δεν εξηγείται αλλιώς το χάος που βρήκα...
Τέτοιο χάος κι ορυμαγδός, που έκλεισα τα μάτια από τον πανικό και κοιμήθηκα απελπισμένη για να μην πέσω σε τίποτα επικίνδυνες ουσίες; κι οινοπνεύματα!!!
Με το φως της επόμενης μέρας τα πράγματα ήταν ακόμη χειρότερα...κι εγώ η έρμη μάνα δούλευα κιόλας!
Η μέρα μου στη δουλειά κυλούσε αργά κι ανταλλάσσοντας μηνύματα απείρου κάλλους με τα αγόρια.
Παράπονα, απορίες και γκρίνια εγώ, θράσος, τόλμη & γοητεία, αυτοί!
"Ποια θα σας πάρει ρε ρεμάλια; " εγώ, "Μην αγχώνεσαι ρε μάνα!" αυτοί!
Βρε τι στο φιλότιμο πήγα να τους πιάσω (καθότι είναι και φιλότιμα τα καμάρια μου!), τι στη μαλαγανιά να τους τουμπάρω να βάλουν ένα χεράκι...τίποτα! Ούτε όταν τους είπα πως η φωτο της κουζίνας με τα χάλια τους και συνοδό αρθράκι στο ewoman έγινε viral κι έχει προκαλέσει σάλο αντιδράσεων, πτοήθηκαν! Ελπίδα καμιά!
Μέχρι που απείλησα ότι τέτοιοι που είναι, δεν θα ξαναφύγω ή κι αν φύγω θα τους αφήσω τον πατέρα τους (Παρθένος στο ζώδιο!!) να τους επιβλέπει!
Αυτό ήταν! Ο κύβος ερρίφθη!
Μάλλον είπα τη μαγική λεξούλα ή τους χτύπησα σε χορδή ευαίσθητη...
Να πάω για ένα καφεδάκι μετά τη δουλειά μου είπαν, ή μια βόλτα τέλος πάντων να ξεδώσω, μέχρι να τακτοποιήσουν αυτοί κάτι εκκρεμότητες...
Στην αρχή δεν κατάλαβα...όταν όμως γύρισα και βρήκα το σπίτι στην τρίχα να μοσχοβολάει...κατάλαβα πολύ καλά πως κι ο Άγιος θέλει φοβέρα!
Όχι μόνο είχαν ανακαλύψει τα πλυντήρια πιάτων & ρούχων και τη χρήση της ηλεκτρικής σκούπας, αλλά είχαν εντρυφήσει στις βασικές αρχές της οικοκυρικής αλλάζοντας ως και κλινοσκεπάσματα, οι νοικοκύρηδες!
Δεν θα μάθω ποτέ κι ούτε με νοιάζει δηλαδή πώς το χάος μεταμορφώθηκε!
Πάντως οι πετσέτες πλύθηκαν χωρίς να γίνουν ροζ, τα πλακάκια γυάλισαν και πάλι, τα πιάτα και τα ποτήρια στριμώχτηκαν κακήν κακώς στα ντουλάπια (δεν έχει και τόση σημασία, η προσπάθεια μετράει!), τα μαχαιροπίρουνα βρήκαν ξανά τη θέση τους στο συρτάρι της κουζίνας κι όχι στου ψυγείου! Στην αναμπουμπόύλα πάνω βέβαια, μπανιάρισαν ως και τα σκυλιά με fairy, τα οποία κρύφτηκαν από το σοκ και δεν τολμούν να βγουν απ' τις κρυψώνες τους ακόμη, (μικρό το κακό, απλώς άφρισαν λίγο παραπάνω(!) έτσι είπε ο μεγάλος!) ενώ εγώ η έρμη, σκάω ν΄ανακαλύψω πού μπορεί να καταχώνιασαν τόσα παπούτσια και πώς εξάλειψαν τις...μυρωδιές που αναδύονταν από δαύτα με το που πατούσες το πόδι σου στο μπαλκόνι!
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το τοιχοκολλημένο σημείωμα σε περίοπτη θέση στο ψυγείο...στερεωμένο σε μαγνητάκι που άφηνε υπονοούμενα, τύπου: Ότι δεν σε σκοτώνει, ένα κουσούρι στο αφήνει! (να θεωρούν "κουσούρι" που συμμάζεψαν τα ασυμμάζευτά τους; ούτε που με νοιάζει!!)
Ρε! τ' αγόρια μου!!! Παιδιά για σπίτι! (και τα 'χα παρεξηγήσει!)
Άντε ρε φουκαριάρα (αγορο)μάνα! Μην απελπίζεσαι! Υπάρχει ελπίς τελικά!
