Θέλω πραγματικά να δίνω δεύτερη ευκαιρία στους ανθρώπους.
Το θέλω ίσως επειδή έχω την ανάγκη να πιστέψω πως οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τα λάθη τους -έστω και καθυστερημένα. Ίσως επειδή θέλω να ελπίζω πως γυρίζουν πίσω και θέλουν να διορθώσουν ό,τι διορθώνεται.
Θέλω πραγματικά να πιστέψω στις δεύτερες ευκαιρίες.
Έλα όμως που δε με αφήνουν εκείνες οι πρώτες ευκαιρίες ρε γαμώτο.
Όσες δεύτερες ευκαιρίες κι αν έδωσα, το μετάνιωσα.
Γιατί φάνηκε πως η άλλη πλευρά δεν είχε καταλάβει τι ήταν αυτό που πήγε στραβά στην πρώτη ευκαιρία.
Απλά ζητούσε συγχώρεση και μαζί μια ελπίδα να φανεί λιγότερο ο κακός της υπόθεσης.
Απλά ζητούσε μια ακόμα ευκαιρία. Πιστεύοντας πως μπορεί να επανορθώσει.
Μα καλέ μου, αν δεν έχεις καταλάβει τι δεν πήγε καλά τότε, αν δεν συνειδητοποίησες τι λάθος έκανες και κυρίως τι προκάλεσε αυτό το λάθος, πώς θα σε εμπιστευθώ ξανά για να πάμε παρακάτω;
Αυτά τα ωραία περνάμε εμείς με τις δεύτερες ευκαιρίες.
Εσείς τις δίνετε εύκολα;
Εγώ όχι πια. Γιατί έμαθα πως η απογοήτευση της δεύτερης φοράς είναι δεκαπλάσια της πρώτης.
Σε κάθε δεύτερη φορά η άλλη πλευρά πάλι δεν έχει καταλάβει τι πήγε στραβά. Φυσικά θα ζητήσει και τρίτη και τέταρτη και εκατοστή ευκαιρία. Φυσικά και πάλι θα κάνει τα ίδια λάθη και πάλι θα ελπίζει σε συγχώρεση. Και θα επαναπαύεται πως όλα είναι καλά…
Οπότε έχω καταλήξει.
Σταμάτησα και γω να δίνω δεύτερες ευκαιρίες.
Φίλε, είχες την πρώτη. Πρώτη και καλή! Την είχες και την έχασες! Μαζί και μένα.
Τα λάθη όμως έχουν και συνέπειες και η ζωή μας το μαθαίνει αυτό μόνο όταν δεν υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες.
Φρόντισε, λοιπόν, όταν γνωρίζεις ανθρώπους να αξιοποιείς την πρώτη σου ευκαιρία.
Ίσως να μην υπάρξει άλλη.
Αλλά κι αν βρεις άνθρωπο που ακόμα πιστεύει στις δεύτερες ευκαιρίες και τελικά στη δώσει, μην την κάψεις και αυτή.
Άδικο να χάνουμε την πίστη μας στους ανθρώπου ρε γαμώτο…
Και γω θέλω πραγματικά να πιστέψω στις δεύτερες ευκαιρίες.
