Έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές η φράση πως οι άνθρωποι της ζωής μας, οι σημαντικοί πραγματικά άνθρωποι στη ζωή μας, είναι συνήθως άγνωστοι. Έρχονται ξαφνικά και απρόβλεπτα, δίνοντάς μας όμως δυνατά συναισθήματα που σίγουρα μας αλλάζουν, μας στιγματίζουν για πάντα.
Τυχαίες συναντήσεις που, μεταξύ μας τώρα, μόνο τυχαίες δεν είναι!
Είναι αλήθεια όλο αυτό.
Όπως κι ότι συνηθίζουμε να το λέμε για εκείνους που μπαίνουν στη δική μας ζωή.
Μα σήμερα ας κάνουμε τη διαφορά!
Ας μιλήσουμε για εμάς.
Για εμάς, που μπαίνουμε απρόβλεπτα στη ζωή κάποιου και τη στιγματίζουμε για πάντα…
Εγώ, εσύ, ο καθένας μας.
Φορώ λίγο τα παπούτσια αυτού του ανθρώπου. Και μπορώ εύκολα να το κάνω, γιατί έχω υπάρξει στη θέση του.
Έχω δεχτεί εισβολή και έχω υπάρξει εισβολέας!
Αν και ανάμεσα σε δύο ερωτευμένους το ευχαριστώ και το συγνώμη δε χωρούν, εγώ θα σου πω αυτό κι εσύ κράτα ότι θες:
Συγγνώμη!
Συγγνώμη που ήρθα και σε έκανα άνω κάτω.
Συγγνώμη που σου έφερα αναστάτωση.
Συγγνώμη για όλα τα πρωτόγνωρα συναισθήματα που ένιωσες εξαιτίας μου.
Συγγνώμη για όλη την πάλη που έκανες μέσα σου για να με κρατήσεις ζωντανή.
Συγγνώμη για όλα τα σκληρά, κάποιες φορές, λόγια που με έκανες να πω.
Συγγνώμη για τον πόνο που έφερα με τον ερχομό μου.
Μακάρι να ήμασταν έτοιμοι να δεχτούμε εισβολή.
Μα δεν είμαστε.
Ποτέ κανένας δεν υπήρξε. Ποτέ κανένας δε θα είναι! Μα έτσι είναι η ζωή.
Πώς ο εισβολέας θα λεγόταν εισβολέας αν τον περιμέναμε με ανοιχτή την πόρτα;
Πώς θα έμπαινε και θα μας συνέπαιρνε σαν ανεμοστρόβιλος αν τον περιμέναμε;
Μακάρι να ήμασταν έτοιμοι.
Μακάρι να… τι να πρωτοπεί κανείς!
Συγνώμη σου ζητώ ως εισβολέας και κάτι ακόμα…
Σε ευχαριστώ για τη δική σου εισβολή στη ζωή μου. Ήσουν η αιτία να δω με άλλα μάτια και αυτό δεν το αλλάζω με τίποτα!
