Εσύ πώς θα αγαπήσεις, θα υπάρξεις, θα ζήσεις τη ζωή που σου απομένει;

Εσύ πώς θα αγαπήσεις, θα υπάρξεις, θα ζήσεις τη ζωή που σου απομένει;

Χτες είδα ένα άσχημο όνειρο.

Οι μισοί από τους ανθρώπους που αγαπάω είχαν πεθάνει και ο κόσμος θα καταστρεφόταν σε λίγες ώρες. Χιλιάδες σκέψεις κατέκλυζαν το μυαλό μου και εκατοντάδες συναισθήματα ταλάντευαν την ψυχή μου. Δεκάδες ερωτήματα ερχόντουσαν αβίαστα στα χείλη μου, για να συνδέσουν ένα μπερδεμένο μυαλό και μία κουρασμένη ψυχή.

Ποια είναι τα πραγματικά επιτεύγματα σε αυτή τη ζωή; Τα πτυχία και τα επαγγελματικά βήματα; Οι καλές ανιδιοτελείς πράξεις; Πώς ορίζεται άραγε η επιτυχία;

Ποιοι είναι οι πραγματικοί φίλοι; Αυτοί που μου έδωσαν πολλά ή αυτοί που εγώ τους έδωσα παραπάνω;

Ποιος είναι ο μεγάλος έρωτας τελικά; Αυτός που με αγάπησε χωρίς όρους ή αυτόν που αγάπησα εγώ χωρίς κανένα αντάλλαγμα;

Ποια ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής μου; Το έντονο «ξεζούμισμα» της στιγμής ή η ήρεμη αύρα της ρουτίνας μου;

Τι μένει τελικά λίγο πριν το τέλος;

Χειρότερα και από τα αναπάντητα ερωτήματα όμως, ήταν το μη αναστρέψιμο γεγονός ότι σε λίγες ώρες ο κόσμος καταστρεφόταν και το μόνο που μπορούσα πια να επιλέξω δεν ήταν ο τρόπος που θα ζήσω, αλλά ο τρόπος που θα πεθάνω.
Σκέφτηκα να πεθάνω δίπλα σε ανθρώπους που αγαπάω, γιατί όλα θα ήταν καλύτερα έτσι.

Το ξημέρωμα σήμανε το τέλος του ονείρου και το ξεκίνημα μιας νέας μέρας. Το άλλοτε άψυχο ξυπνητήρι, ήχησε ως ο πιο γλυκός ήχος του κόσμου.

Το κακό όνειρο έφυγε, τα ερωτήματα όμως έμειναν.

Ο κόσμος μας όντως κάποτε τελειώνει, ίσως σε λίγες ώρες, ίσως σε πολλά πολλά χρόνια.

Και το μόνο που τελικά μπορείς να κάνεις είναι να επιλέξεις εσύ και κανένας άλλος τον τρόπο που θα αγαπήσεις, θα υπάρξεις, θα ζήσεις τη ζωή που σου απομένει.