Μου λείπεις αλλά σε θυμάμαι και δεν πονάω τόσο πια.
Πάνε τριάμισι χρόνια από τότε που «έφυγες» και μου λείπεις πολύ...
Λένε πως συνηθίζεις την απώλεια και πως μαθαίνεις να ζεις με αυτή.
Στην αρχή πονούσε πολύ η απουσία σου, μπαμπά...
Έμπαινα μέσα στο σπίτι και για καιρό νόμιζα πως θα σε δω να κάθεσαι στην πολυθρόνα στην κουζίνα να διαβάζεις την εφημερίδα σου ή να λύνεις σταυρόλεξα.
Νόμιζα πως θα ακούσω τη φωνή σου να μου λέει «Μελοτάκι μου, φτιάξε μου έναν καφέ». Όμως στο σπίτι βασίλευε άκρα ησυχία και έμοιαζε άδειο χωρίς εσένα... Τον πρώτο καιρό δεν μπορούσα να βλέπω τη φωτογραφία σου κορνιζαρισμένη στην τραπεζαρία. Οι φωτογραφίες μου θύμιζαν ότι πια είσαι μακριά.
Δυσκολεύτηκα πολύ να προσαρμοστώ στη νέα αυτή συνθήκη. Μου πήρε καιρό.
Όλοι μου έλεγαν πως είναι ακόμα νωρίς και να αφήσω τον χρόνο να κάνει τη δουλειά του. Είχαν δίκιο τελικά, ο χρόνος έδρασε καταλυτικά και θεραπευτικά και στη δική μου περίπτωση. Ο πόνος έχει γλυκάνει, έχει σχεδόν εξαφανιστεί, σε θυμάμαι και δεν πονάω τόσο πολύ... Θέλω να θυμάμαι όλες τις καλές και όμορφες στιγμές που ζήσαμε μαζί και είμαι ευλογημένη γιατί έχω τόσες όμορφες αναμνήσεις από εσένα. Και όσο έχω τις μνήμες «ζωντανές» στο μυαλό μου, ξέρω πως δε θα σε ξεχάσω ποτέ. Και ξέρω, το νιώθω πως έχεις γίνει ο φύλακας άγγελός μας που μας τυλίγεις υπό τη σκέπη σου και μας προστατεύεις.
Νιώθω τη θετική σου αύρα και πως μου στέλνεις τόσα καλά στη ζωή μου. Αλλά και εμείς δεν αφήνουμε να ξεχαστείς. Μιλάμε στα εγγόνια σου για σένα, τον παππού τον Νίκο που του άρεσε τόσο να ψαρεύει.. Στον μεγάλο σου εγγονό (γιατί ο μικρός ακόμα δεν μπορεί να καταλάβει) του έχουμε δείξει και τη βάρκα σου στη φωτογραφία και πως σου άρεσε να τον παίρνεις αγκαλιά και να τον ταΐζεις την απογευματινή κρέμα όταν ήταν μικρούλης. Και χαιρόμαστε γιατί τον πρόλαβε για οκτώ μήνες και η γέννησή του σου έδωσε τόση χαρά και «έφυγες» ευτυχισμένος.
Τι να πρωτοπώ για σένα μπαμπά μου. Ήσουν οικογενειάρχης με όμικρον κεφαλαίο, πρόσεχες και σεβόσουν τη γυναίκα, τα παιδιά και τις αδερφές σου. Χατίρια δεν μας χαλούσες. Ήσουν πολύ αγαπητός ανάμεσα στους φίλους σου και συναδέλφους σου και όλοι μιλούσαν για εσένα με τα καλύτερα λόγια. Έλεγαν πως ήσουν ευγενικός και ακριβοδίκαιος και δίδασκες ήθος. Αγαπούσες παθολογικά τη θάλασσα και το ψάρεμα και είμαι σίγουρη πως εκεί ψηλά θα είσαι ο καλύτερος ψαράς και πως η ψυχή σου θα βρίσκεται στη θάλασσα...
Επιλέγω να θυμάμαι τα παλιά και όλα τα όμορφα που περάσαμε μαζί και ακόμα δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με τα δυο τρία τελευταία χρόνια με τις δύσκολες στιγμές. Ακόμα πονάνε αυτές οι μνήμες και μου φέρνουν θλίψη στην καρδιά...
Ξέρω πως και εσύ είσαι χαρούμενος που μας βλέπεις να έχουμε βρει τις ισορροπίες μας, να προχωράμε και να πετυχαίνουμε στη ζωή μας.
Ξέρω πως αυτό ήθελες πάντα για εμάς και πως είσαι περήφανος για όσα έχουμε καταφέρει.
Θυμάμαι και τις φορές που τσακωνόμασταν και κοντραριζόμασταν και το πόσο ανούσιο μου φαίνεται τώρα όλο αυτό.
Αχ, πόσο πολύ θα ήθελα να σε είχα κοντά μου, να μου μιλούσες κι ας τσακωνόμασταν!
