Ένας άντρας πήγε στον πατέρα του και του είπε:
« Πατέρα, δεν αντέχω άλλο τη γυναίκα μου, θέλω να τη σκοτώσω, αλλά φοβάμαι ότι θα με καταλάβουν. Μπορείς να με βοηθήσεις;»
Ο πατέρας απάντησε: «Ναι, μπορώ, αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα... Πρέπει να είσαι σίγουρος ότι κανείς δε θα υποψιαστεί ότι ήσουν εσύ αυτός που τη σκότωσε. Θα πρέπει να την προσέχεις, να είσαι ευγενικός, ευγνώμων, υπομονετικός, να την αγαπάς, λιγότερο εγωιστής, να ακούς περισσότερα... Βλέπεις αυτό το δηλητήριο εδώ; Κάθε μέρα θα βάζεις λίγο στο φαγητό. Έτσι θα πεθάνει σιγά-σιγά».
Μετά από λίγες μέρες, ο γιος επιστρέφει στον πατέρα του και λέει:
«Δε θέλω να πεθάνει πια η γυναίκα μου! Συνειδητοποίησα ότι την αγαπώ. Και τώρα; Πώς μπορώ να σταματήσω αυτό που τη δηλητηριάζει όλες αυτές τις μέρες»
Του απαντάει ο πατέρας: «Μην ανησυχείς! Αυτό που σου έδωσα ήταν σκόνη ρυζιού. Δε θα πεθάνει, γιατί το δηλητήριο ήταν μέσα σου! Όταν ταΐζεις κακίες πεθαίνεις αργά. Ας μάθουμε πρώτα να κάνουμε ειρήνη με τον εαυτό μας και μόνο τότε θα είμαστε σε θέση να το κάνουμε και με τους άλλους.
Να αντιμετωπίζουμε τους άλλους όπως θα θέλαμε να μας φέρονται. Εμείς παίρνουμε την πρωτοβουλία να αγαπάμε, να δίνουμε, να βοηθήσουμε... και να σταματήσουμε να προσποιούμαστε ό,τι μας σερβίρουν, να εκμεταλλευτούμε και να αξιοποιήσουμε τους άλλους.
Είθε η αγάπη του Θεού να μας αγγίζει κάθε μέρα γιατί δεν ξέρουμε αν έχουμε χρόνο να καθαρίσουμε τους εαυτούς μας με αυτό το αντίδοτο που λέγεται συγχώρεση».
Το διαβάσαμε στο διαδίκτυο και το αγαπήσαμε, έτσι ανώνυμο όπως το βρήκαμε. Στάθηκε αδύνατο να εντοπίσουμε τον συγγραφέα. Αν γνωρίζετε σε ποιον ανήκει, επικοινωνήστε μαζί μας.
