Ανεμοσκορπισμένες σαν φύλλα του Οκτώβρη οι μέρες μας περνούν

Ανεμοσκορπισμένες σαν φύλλα του Οκτώβρη οι μέρες μας περνούν

Φθινόπωρο… Για άλλους μελαγχολία, για άλλους πηγή έμπνευσης...

Φύλλα πεσμένα, σκορπισμένα παντού, στο έλεος κάθε περαστικού, που θα τα κλωτσήσει, θα τα ποδοπατήσει ή απλώς θα τα προσπεράσει αγνοώντας τα!

Η θέα τους μου προκαλεί θλίψη και μελαγχολία...

Κάποτε ήταν πράσινα, ζωηρά και κυμάτιζαν περήφανα στα κλαδιά ενός δέντρου, βλέποντας από εκεί το καθετί, σημαντικό και ασήμαντο…

Είχαν την έπαρση της νιότης κι αυτά, όπως κι εμείς οι άνθρωποι όταν είμαστε νέοι.

Με το φθινόπωρο η ζωή τους αλλάζει...

Κιτρινίζουν, θαμπώνουν, αδυνατούν, παρακμάζουν κι εγκαταλείπουν την πηγή ζωής τους…

Μου δημιουργούν ένα περίεργο συναίσθημα τα πεσμένα φύλλα, ένα ρίγος με διαπερνά, μια λύπη με διακατέχει… Ίσως γιατί μου θυμίζουν τα «χαμένα όνειρα» και τα παρατημένα «θέλω» π’ αφήσαμε να παρακμάσουν και να πέσουν καταγής, χωρίς να τα κυνηγήσουμε και πόσο κρίμα ο βοριάς τα σκόρπισε εδώ κι εκεί, στο φθινόπωρό τους…

Μα στα όνειρα, αρέσει να πετούν και δεν ξέρουν «πώς» να πέφτουν χωρίς να πληγώνονται…

Και τα «θέλω» όταν αφεθούν να πέσουν, σκορπίζονται εδώ κι εκεί…

Χάνονται στην απεραντοσύνη μιας μάταιης ζωής και δεν επιστρέφουν…

Άκυρος ο παραλληλισμός μου! Τα φύλλα, έχουν μάθει «πώς» να πέφτουν και πού να επιστρέφουν!

Στις ρίζες πάντα εκεί γυρνούν, και γίνονται λίπασμα για να θρέψουν τα «αδέρφια» τους που θα γεννηθούν με την πρώτη άνοιξη…

Έτσι είναι ο κύκλος της ζωής…γέννηση- ακμή- ωρίμανση-παρακμή-θάνατος.

Ανεμοσκορπισμένες σαν φύλλα του Οκτώβρη οι μέρες μας περνούν κλείνοντας κύκλους.

Ακόμη κι αυτούς που δεν είναι η ώρα τους να κλείσουν!

Μεγαλώνουμε και δε μάθαμε «πώς» να κρατάμε ξεχωριστό χώρο για τα πραγματικά «Σημαντικά» και τ’ αφήσαμε να στριμώχνονται μαζί με τα «άνευ σημασίας» καταδικάζοντάς τα να παρακμάζουν και να γερνούν πριν την ώρα τους!

Γιατί δε χαλαλίσαμε το χρόνο να κάνουμε το ξε-καθάρισμα! Γι’ αυτό τα όνειρά μας δε πετούν και βουλιάζουν στον κάδο με οτιδήποτε περιττό.

Φθινόπωρο: Πρώτη διδάξασα η μάνα φύση ξεφορτώνεται οτιδήποτε περιττό…

Εμείς; Πότε;

(Ρητορικό το ερώτημα! αφού δεν έχουμε τα κότσια!)