Όλη τους τη ζωή έτρεχαν πίσω από την τελειότητα. Έβαζαν τα δυνατά τους, πάλευαν να την πιάσουν κι όλο τους ξέφευγε.
Μια ζωή πάλευαν να είναι η τέλεια κόρη, η τέλεια μαθήτρια, η τέλεια σύντροφος και φίλη. Κι όποτε έτρωγαν τα μούτρα τους και η τελειότητα τους έγνεφε από τη γωνία, δάκρυα γέμιζαν τα μάτια τους. Τα κατάπιναν πεισματικά για να μην τα δει κανείς.
Μεταλάβαιναν την αλμύρα τους, αναθάρρευαν και πάλι απ΄ την αρχή.
Κάποτε όλος αυτός ο αγώνας σήμαινε τα πάντα γι’ αυτές.
Κάποτε…
Κι ύστερα ήρθε το σημείο μηδέν κι όλα άλλαξαν.
Σε εκείνο το σημείο, που άλλοι το λένε ωριμότητα κι άλλοι απλά πάτο, εκείνες κατάλαβαν πως δεν έχει νόημα να τους βασανίζει η «μη τελειότητά τους».
Όχι, δεν ήταν τέλειες και δε θα γίνονταν ποτέ.
Και κάπως έτσι, ο στόχος άλλαξε.
Τώρα πια ζητούν απλά να τα έχουν καλά με τον εαυτό τους.
Προσπαθούν όπως πρώτα, ίσως και παραπάνω, αλλά δεν είναι η τελειότητα αυτοσκοπός.
Όταν κάνουν λάθος ζητούν συγνώμη, τσαλακώνονται κι απολογούνται. Παίρνουν την ευθύνη τους.
Όταν τις αδικούν, υπερασπίζονται τον εαυτό τους, τη ζωή τους, τις επιλογές τους.
Κάποτε δεν άνοιγαν τα στόμα τους να μιλήσουν. Βαθιά ενοχικές, σκέφτονταν πως ίσως ήταν όντως λάθος κι ας μην το έβλεπαν. Τώρα πια κατάλαβαν.
Υπάρχουν άνθρωποι κι άνθρωποι σε αυτή τη ζήση. Κάποιοι τις θέλουν τέλειες γιατί τις αγαπούν κι άλλοι γιατί έτσι τους βολεύει. Οι βολεμένοι δε συγχωρούν και εύκολα κατακρίνουν.
Οι άλλοι, εκείνοι που τις αγαπούν, ξέρουν να τις μαλώνουν την ίδια ώρα που παρηγορούν, την ίδια ώρα που εμψυχώνουν, στηρίζουν, νουθετούν. Για εκείνους και μόνο αξίζει να κυνηγούν την τελειότητα.
Μια τελειότητα που δε θα πιάσουν ποτέ, αλλά δε θα νοιάζει και κανέναν. Για τους άλλους, τους βολεμένους «κριτές» δεν αξίζει μήτε ένα δάκρυ.
Γιατί όσο κι αν τις πληγώνει, η αλήθεια είναι μια: δεν τις νοιάστηκαν ποτέ αληθινά. Ας αναζητήσουν, λοιπόν, αλλού την τελειότητα που θέλουν. Εκείνες δεν έχουν τίποτα τέλειο να τους δώσουν. Ευτυχώς...
