Μια θάλασσα γεμάτη όνειρα...
Κι εγώ ζήτησα να την κολυμπήσω. Δεν ήθελα μόνη, ήθελα με σένα. Κι όταν εσύ ταξίδεψες άλλα νερά κι όχι τα δικά μου, έψαξα να σε βρω. Κολύμπησα με λύσσα, σε γύρεψα δίπλα μου. Μάταια όλα.
Κι έτσι άρχισα να βουλιάζω.
Πάλεψα να σωθώ, δεν παραδόθηκα στον βυθό που πλησίαζε ανελέητα. Μονάχη, δίχως ένα χέρι να με πιάσει, να μου πει ότι είναι εδώ για μένα.
Μόνη.
Μόνη στον βυθό, μόνη στη θάλασσα. Κι εσύ αλλού.
Άραγε να ξέρεις πόσο πονάει η μοναξιά που με καταδίκασες; Σου έτυχε να μείνεις κι εσύ μόνος ποτέ;
Μάλλον όχι.
Δεν ένιωσες έτσι ποτέ. Κι όμως, εσύ τούτο το συναίσθημα το χάρισες δίχως να νοιαστείς ποιον βουλιάζεις και γιατί.
Κι όσο ανόητο κι άδικο κι αν είναι, εγώ πάντα θα περιμένω το δικό σου χέρι να με τραβήξει από τον βυθό που αγκυροβόλησα.
Από τον βυθό που εσύ με πέταξες και με άφησες.
Γιατί όσο πνιγερός κι αν είναι ο πάτος που έφτασα, η θάλασσά μου θα έχει πάντα το όνομά σου.
Γι 'αυτό και περιμένω. Γι' αυτό και θα περιμένω.
Γιατί στο ερωτευμένο, βουλιαγμένο μου μυαλό, εσύ ήσουν, είσαι και θα είσαι η σωτηρία μου.
