Τι κι αν προσπάθησα, για άλλη μια φορά να ενώσω ένα ένα τα κομμάτια; Τι κι αν προσπάθησα να σπάσω φραγμούς, όρια και εγωισμό; Για άλλη μια φορά πέφτω σε κενό, σε γκρεμό, σε ρέμα κι ούτε καν που κάνεις τον κόπο να τρέξεις να με πιάσεις, να προλάβεις το κακό.
Προσπάθησα να βουλιάξω, να πνιγώ, να χαθώ από όσα με έκαναν αιώνες να υποφέρω. Προσπάθησα να τα βάλω με τον Θεό, το καλό, το κακό και τη μοίρα μου που συνεχώς μαυρίζει.
Προσπάθησα πολύ να χτίσω καινούριο εαυτό, να αναδυθώ, να απαλλαγώ, όμως κάθε φορά κάτι γλιστρούσε από τον έλεγχο μου.
Προσπάθησα να φύγω, να εξαφανιστώ, να μην υπάρχω για λίγο καιρό με την ελπίδα πως θα με ξεχάσουν οι φόβοι και οι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις.
Έφυγα, άλλαξα και αριθμό όμως τα βράδια με κυνηγούσαν όλα αυτά που τις μέρες με έχαναν. Για κάποιο καιρό δεν κοιμόμουν και φοβόμουν τους φόβους, τις υποσχέσεις και τα λάθη μου.
Έτσι, αποφάσισα να μη πνίξω το κακό, να το αφήσω να αφανιστεί από τη ζωή μου πνίγοντας τα συναισθήματα μου, θάβοντας τα στο βυθό μαζί με τα όνειρα μου. Συναισθήματα καλά και κακά, πλούσια και φτωχά, σε παρέες και μοναχικά.
Όμως οι λύπες μου είναι καλά εκπαιδευμένες, επιβιώνουν και κολυμπούν, οι λύπες μου με τιμωρούν.
