Ποτέ μου δεν κατάλαβα τις σχέσεις χωρίς εμπιστοσύνη.
Μιλάω για εκείνες τις σχέσεις που ο καθένας πιστεύει πως διεκδικεί τον άλλον με το να κάνει σκηνές, με να τον ελέγχει και να τον ζηλεύει.
Έχω ακούσει το θεϊκό:
«Μου δείχνει ότι με θέλει γιατί με τσεκάρει συνέχεια. Πού είμαι, με ποια μιλάω. Θέλει να είμαι δικός της».
Τα ίδια έχω ακούσει και από γυναίκες:
«Με θέλει πολύ. Τον ενδιαφέρει με ποιους βγαίνω, δε με αφήνει να μιλάω με άλλους άντρες. Μου κάνει σκηνές. Με θέλει ολοκληρωτικά».
Κι έρχομαι εγώ τώρα και απορώ:
Δε θα έπρεπε να είναι δεδομένο ότι είσαι δικός της; Ότι είσαι δικιά του;
Όσο δηλαδή μπορούμε να ανήκουμε σε έναν άλλον άνθρωπο, αφού ολοκληρωτικά δεν ανήκουμε σε κανέναν άλλον –κι ας ομολογούν αιώνια και ολοκληρωτική παράδοση οι ερωτευμένοι αυτού του κόσμου.
Έλα όμως, που κάπου έχουν δίκιο και εκείνοι. Γιατί φυσικά έρχονται και σου λένε πως δεν είναι τίποτα δεδομένο στις μέρες μας.
Δεν είναι δεδομένο ότι είναι δικός σου ο άλλος, δεν είναι δεδομένο ότι είναι εκεί, δεν είναι δεδομένο ότι θέλει να είναι εκεί, δεν είναι δεδομένο ότι εννοεί αυτά που λέει και πολύ περισσότερο δεν είναι δεδομένο πως είναι πιστός…
Ζαλάδα με έπιασε με όλα αυτά τα ενδεχόμενα του μη δεδομένου.
Τότε ρε άνθρωποι γιατί κάνουμε σχέσεις;
Γιατί είμαστε με κάποιον αν δε θέλουμε να είμαστε εκεί;
Αφήστε, ξέρω.
Θα μου πείτε φταίει η μοναξιά.
Τη φοβάστε.
Και γω βρε παιδιά τη φοβάμαι.
Φοβόμαστε να αντέξουμε τον εαυτό μας.
Φοβόμαστε όμως και να αντιμετωπίσουμε μια κατάσταση όπου η σχέση μας δεν πάει καλά.
Φοβόμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη των πράξεών μας –ή των μη πράξεων μας.
Φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε ακόμα και το ενδεχόμενο η σχέση να πάει καλά.
Φοβόμαστε να πιεστούμε.
Φοβόμαστε να μοχθήσουμε για να καταλάβει ο άλλος την πλευρά μας.
Φοβόμαστε μήπως δεν μας καταλάβει ο άλλος και δεν προσπαθούμε καν.
Πολύς φόβος μυρίζει στην ατμόσφαιρα…
Και άντε να βαδίσει μια σχέση με τόσους φόβους.
Μπουσουλάει, σέρνεται.
Και προτιμάμε να ασχολούμαστε με το πόσο δικός μας είναι ο άλλος ή πόσο μας το αποδεικνύει καθημερινά απομακρύνοντας τους πειρασμούς, από το να ασχοληθούμε τελικά με την ουσία μιας σχέσης, με τη συντροφικότητα, τη δοτικότητα, την επικοινωνία.
Κάποτε μου είχε πει μια γνωστή μου:
«Το μυστικό είναι να δημιουργείς εσύ πρώτη ένα αίσθημα ανασφάλειας στον άλλον, ώστε να φοβάται να μη σε χάσει. Πριν σου δημιουργήσει εκείνος αυτό το συναίσθημα.»
Με βρίσκει ολοκληρωτικά αντίθετη αυτή η άποψη.
Σε μια σχέση προσπαθούμε να μειώσουμε τις ανασφάλειες και όχι να δημιουργούμε συνεχώς καινούριες.
Και στην τελική, δε θέλω να φοβάται κανείς μήπως με χάσει. Δε θέλω να είναι αυτό το κίνητρό του.
Θέλω να με πιστεύει και να με εμπιστεύεται. Δεν υπάρχει καλύτερο αφροδισιακό από αυτό.
Θέλω να ξέρει πως είμαι εδώ.
Ας ελέγξουμε πρώτα τους εαυτούς μας και αυτά που θέλουμε και ας αφήσουμε στην άκρη τον έλεγχο των άλλων λέω γω…
Θα φανεί στην πορεία έτσι κι αλλιώς αν και οι άλλοι είναι ικανοί να ελέγξουν τον εαυτό τους.
Αν όχι, καλή καρδιά.
