Απόσταση.
Μια λέξη, δυο διαχωρισμοί. Μεταξύ μας, ποτέ δεν κατάλαβα ποια απόσταση χωρίζει και ποια ενώνει.
Αν χωρίζει κι αν ενώνει, ίσως.
Πώς ορίζεται και πώς τη διαχωρίζεις.
Υπάρχει η απόσταση των χιλιομέτρων και η απόσταση μεταξύ ανθρώπων.
Απόσταση από χαμένη εμπιστοσύνη, από μηδέν σεβασμό, ακόμα και σε απόσταση αναπνοής. Έχω ακούσει άπειρες ιστορίες όπου ζευγάρια που ήταν καθημερινά σχεδόν μαζί ένιωθαν χώρια. Δυο άνθρωποι μαζί που στην ουσία ήταν μόνοι τους. Λυπηρό θα έλεγα. Δεν θα μπορούσα ποτέ να ήμουν με κάποιον δίπλα μου, μόνη μου.
Δεν θα ήθελα να συμβιβαστώ με κάτι διαφορετικό από τα θέλω μου. Ίσως γιατί προτιμώ το μόνη μου από το μαζί με κάποιον – μόνη. Έχω ακούσει ωστόσο άπειρες ιστορίες για ζευγάρια που τα κατάφεραν ενώ τους χώριζαν πολλά χιλιόμετρα. Ρομαντικο ; Μα είναι. Ένα από αυτά τα ζευγάρια τυχαίνει να είναι φίλοι μου, καθώς τους πάντρεψα. Ναι, λειτούργησε και είναι ερωτευμένοι. Ακόμα. Απόλυτα και κτητικά.
Αν είχα να διαλέξω σε μια από τις δύο αποστάσεις, θα σου απαντούσα τη χιλιομετρική.
Κι αυτό χωρίς δεύτερη σκέψη. Ίσως γιατί αυτή η απόσταση να είναι μια γλυκιά αναμονή γι’ αυτά που θέλεις να έρθουν.
Γι’ αυτά που έχεις φανταστεί, για εκείνα που ονειρεύεσαι.
Έχεις κάτι να περιμένεις, κάποιον να περιμένεις. Προσμένεις – μένεις.
Είναι που κάποιος σε σκέφτεται όσα χιλιόμετρα κι αν σας χωρίζουν κι αυτό σε κάνει να πιστεύεις σε κάποιον. Σε Εκείνον. Είναι που κάθε φορά που τον βλέπεις είναι σαν την πρώτη φορά.
Γιατί έχεις “θέλω” κι εκείνος έχει “μπορώ” κι αυτά καμία απόσταση δεν μπορεί να τα χωρίσει.
Η επιθυμία άλλωστε είναι πιο δυνατή.
Μη μου λες λοιπόν πώς η απόσταση χωρίζει γιατί έχω δει αποστάσεις να ενώνουν κυριολεκτικά. Κι αυτό γιατί όταν το συναίσθημα είναι αμοιβαίο η προσπάθεια είναι ίση. Κάνω ένα βήμα ταυτόχρονα με σένα, έτσι όσο πιο αργά τόσο πιο σταθερά. Κι όσο η σχέση είναι σταθερή καμιά απόσταση δεν πληγώνει. Είμαστε μόνο εγώ κι εσύ. Κι ας είσαι εκεί κι εγώ εδώ. Κάπως έτσι με κάνεις να πιστεύω στην δύναμη της αγάπης.
Όλα τα άλλα να ´χαμε να λέγαμε.
