Αν την έντυνα με χρώμα, σίγουρα θα την έντυνα με ό,τι πιο μουντό. Είναι σκληρή και διαλύει ψυχές. Είναι εκείνη η ψυχρή μοναξιά. Είναι αυτή που κάνει τους ανθρώπους απόμακρους.
Δε σου μιλάω για την ηθελημένη μοναξιά, σου μιλάω για αυτήν που δείχνουν ανελέητα οι άνθρωποι, όταν εσύ χρειάζεσαι περισσότερο από ποτέ μια κουβέντα παρηγοριάς και μια αγκαλιά να κουμπώσεις. Έρχεται βλέπεις και μια αναθεματισμένη ώρα που η ζωή σε ρίχνει στο ρινκ κι εσύ βρίσκεσαι μόνος. Ένας- ένας φεύγουν, χάνονται, σου αφήνουν και υστερόγραφο: "Περνάς δύσκολα, χρειάζεσαι χρόνο...κοινώς: βγάλτα πέρα μόνος σου. Όταν βέβαια σταθείς στα πόδια σου, γιατί εσύ είσαι δυνατός και αντέχεις, θα έρθω."
Όχι τότε δε θέλω κανέναν, εφόσον θα έχω σηκωθεί σημαίνει πως η μοναξιά μου θα έχει γίνει ηθελημένη. Πάλεψα με τους δαίμονές μου, είχα ν' αντιμετωπίσω το πρόβλημά μου, να πιάσω τον πάτο μου, να πάρω φόρα να σηκωθώ και όλα αυτά ντυμένα με μοναξιά. Ένας - ένας έκλεινε την πόρτα κι εγώ τώρα θα διπλοκλειδώσω, δε ζήτησα δεκανίκια αλλά ψυχές αληθινές. Ένα "Τί κάνεις;Ένα σήκω, πάμε μια βόλτα να σε ακούσω..."
Τώρα όμως δε θέλω κάτι, εγώ η δυνατή όπως έλεγαν, βρήκα δύναμη και σηκώθηκα. Τώρα τη μοναξιά μου την αγάπησα, μαζί γιορτάζουμε τις χαρές μου, μαζί κλαίμε στις λύπες μου. Πάντα εκεί πιστή, μα πάνω από όλα άκακη και χωρίς κανέναν να με γεμίσει με καινούργιες πληγές.
Δεν ξέρω, αν μπορώ να ξαναεμπιστευτώ, ξέρω όμως πως μπορώ να είμαι ευτυχισμένη, κλεισμένη στον δικό μου κύκλο.
Είναι μικρός και χωράει λίγους, έχει αγάπη όμως, ανθρώπους που αντέχουν και στα δύσκολα. Μπορεί να είναι ελάχιστοι αλλά με ψυχή ντυμένη με αξιοπρέπεια.
