Μην ξοδεύεσαι σε γιατί που δεν μπορούν να απαντηθούν

Και τώρα, σκούπισε τα μάτια σου και δες καθαρά…

Πιο καθαρά από ποτέ!
Τώρα που έμεινες μόνο με τον εαυτό σου, ρίξε όλες τις αλήθειες γυμνές στο τραπέζι…

Και ξεκίνα το μέτρημα. Μέτρα λάθη! Ναι! Και δικά σου…
Κυρίως τα δικά σου!
Έχεις μερίδιο ευθύνης, κι εσύ! Ενδόμυχα το ξέρεις…
Έλα! Αποκαθήλωσε επιτέλους τον εγωισμό σου και παραδέξου το!

Ποτέ δε φταίει μόνο ο ένας…
Άλλωστε το ακούς συνέχεια!
Σε κάθε συζήτηση σχετική, οι ειδήμονες αναλύουν την κάθε εκδοχή κι αναλώνονται σε ατέρμονες υποθέσεις και εικασίες…
Και τώρα για πρώτη φορά τους δίνεις δίκιο.
Φταις κι εσύ!
Φταις! Γιατί δεν πάλεψες όσο μπορούσες για να το σώσεις.
Φταις! Για όλες εκείνες τις στιγμές που ήθελες να ουρλιάξεις και σώπασες!
Φταις! Που φώναξες όταν έπρεπε να σωπάσεις και ν΄ αφουγκραστείς του άλλου την ανάσα και τον πανικό που επιμελώς έκρυβε…
Φταις! Για όλα τα “θέλω σου” που έθαψες και συμβιβάστηκες σε μια μέτρια ζωή που ποτέ δε σε γέμιζε!

Φταις! Για τα “θέλω του”, που απαίτησες ν’ αφήσει για να συμβιβαστεί σε μια πραγματικότητα που δεν του ταίριαζε!
Φταις! Που δε μοιράστηκες τους φόβους σου, τις ανασφάλειές σου και τ’ άφησες να γίνουν βουνό απροσπέλαστο!
Φταις! Που αντί να χτίζεις γέφυρες, ύψωνες τείχη ανάμεσά σας…
Φταις! Που έστω εσύ, δεν υπερασπίστηκες το δικαίωμά σας ν’ αναπνέετε ελεύθερα κι έτσι ν’ αγαπιέστε ακόμη πιο πολύ!
Φταις! Που έβλεπες να χανόσαστε και δεν έκανες τίποτα.
Φταις! Που παραιτήθηκες! Που εγκατέλειψες!
Που δεν προσπάθησες! Που θυσίασες τόσα όνειρα εν λευκώ…
Που χαράμισες μια μικρή ζωή σε μεγάλα λάθη!
Που την άφησες να βουλιάξει και να πνιγεί στο βούρκο της σιγουριάς!
Μεγάλη παγίδα η σιγουριά τελικά…
Το μόνο δεδομένο της, είναι πως σε βυθίζει στη μονοτονία της ρουτίνας και σε σκοτώνει σιγά σιγά…

Και τώρα τι;
Χαλάσματα παντού, μια ζωή γκρεμισμένη, τσακισμένη…
Η δυσοσμία απ’ τα νεκρά όνειρα, σου ανακατεύει το στομάχι.
Βλέπεις σκοτάδι παντού κι απεγνωσμένα αναζητάς μια έστω μικρή αχτίδα φωτός…
Νιώθεις χαμένη! “Άδεια” όσο ποτέ!
Μην απελπίζεσαι! Δεν υπάρχουν αδιέξοδα όπου υπάρχει θέληση να τα καταρρίψεις!
Το πρώτο βήμα για να ξεβαλτώσεις είναι να δεις κατάματα τα λάθη σου!
Να τα ζυγιάσεις και να τα αποδεχτείς!
Κάντο! Χωρίς υπεκφυγές!
Φτάνει! Μην κλαις!
Μην ξοδεύεσαι σε δάκρυα και “γιατί” που δεν μπορούν ν’ απαντηθούν πια.
Ό,τι έγινε, δεν αλλάζει! Ανήκει στο χτες!
Μπορεί ν’ αλλάξει όμως το αύριο!
Κι είναι στο χέρι σου, να μην επαναλάβεις τα ίδια λάθη!
Στο χέρι σου είναι να υπερασπιστείς την ανάγκη σου να ζεις και ν’ αγαπάς με τρόπο που θα σου χαρίζει όσο οξυγόνο χρειάζεσαι για να κολυμπάς χωρίς τον κίνδυνο του πνιγμού ή της ασφυξίας…
Θα βγεις απ’ το τέλμα! Αρκεί να το θες και να το παλέψεις!
Αρκεί να λάβεις το τέλος σαν μια νέα αρχή!
Σαν μια ευκαιρία να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου και να χαριστείς στον άνθρωπο που θ’ αντέχει να κάνεις λάθη και να τα παραδέχεσαι χωρίς να σε δικάζει…
Σκούπισε πια τα μάτια σου και κοίτα στο καθρέφτη τις αλήθειες σου κατάματα!
Απαλλαγμένη από εγωισμούς, ανάθεση λαθών και λιποτακτικές τάσεις…