Μόνο όταν πονάει ο έρωτας, αξίζει!

Μόνο όταν πονάει ο έρωτας, αξίζει!

Κι εγώ είχα μάθει να δίνω και να μη σου ζητάω τίποτα…

Μου αρκούσαν τα λίγα που έδινες κι ας τα ‘παιρνες πίσω στην πρώτη ευκαιρία…
Μου αρκούσε να ανοίγει η πόρτα και να σε βλέπω να μπαίνεις κι ας μη μ’ αγκάλιαζες πια…
Μου αρκούσε ν’ ακούω τη φωνή σου κι ας ήταν μόνο υποδείξεις και παρατηρήσεις όσα έλεγε…
Μου αρκούσε να σ’ αισθάνομαι δίπλα μου τα βράδια κι ας μη μ’ άγγιζες πια…

Ακόμη κι η θέα της πλάτης σου μου έδινε σιγουριά και το έναυσμα να ονειρεύομαι ένα καλύτερο αύριο μαζί σου… Το Δικό μας! ένα αύριο καταδικασμένο να πεθάνει πριν καν γεννηθεί!
Ήσουν εδώ και μου έφτανε! κι ας ήσουν χιλιόμετρα μακριά ουσιαστικά…
Κι ας άφηνες άδεια την αγκαλιά μου κάθε βράδυ…
Τόσο «άρρωστα κι άνευ όρων»  σε αγαπούσα!..

Δε ζητούσα τίποτα!…μου αρκούσε να υπάρχεις!

Συμπεριφερόμουν λες κι είχα δικό μου τον κόσμο ολάκερο κι ας μην είχα τίποτα! Ούτε καν, εσένα…

Θυμάσαι τα βράδια που μου έλεγες πως «αν ο έρωτας δε πονάει, δεν Αξίζει»…κι εγώ γελούσα;

Ψεύτικα γελούσα! Άμυνα ήταν! Για να μη δεις πως μέσα μου σπάραζα , καθώς κομματιαζόμουν και για να μη μπορέσεις να  με πονέσεις κι άλλο!

Βλέπεις, είχα μια διαφορετική άποψη για τον έρωτα, πιο γλυκιά, πιο ρομαντική!  πιο «κοντινή σε μένα»…
Κι ας επέμενες εσύ πως ο έρωτας πληγώνει.

Πως σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του.
Ίσως και να σκοτώνει -έλεγες- μερικές φορές.
Και τότε, μόνο, είν’ απ’ αυτούς π’ αξίζει να τους ζήσει κανείς!  έτσι έλεγες!
Ο έρωτας για ν’ αξίζει –έλεγες- πρέπει να ‘ναι απ’ αυτούς τους σαρωτικούς! τους μοναδικούς σε ένταση!  τους ξεχωριστούς σε πάθος!
Αυτούς που χαράζονται σε κάθε κύτταρό σου για πάντα!
Αυτούς που όταν φεύγουν, αφήνουν πίσω τους στοίβες τ’ ανεκπλήρωτα, ματωμένες νύχτες πνιγμένες στο ποτό, μεθυσμένα μηνύματα που θα διαβαστούν μα δεν θ’ απαντηθούν ποτέ! όνειρα κουρελιασμένα να κυλιούνται στα πατώματα, χωρίς «αύριο».
Αφήνουν ανθρώπους μισούς.
Ζωές μετέωρες να κρέμονται εγκλωβισμένες ανάμεσα στο πριν, το τώρα, το μετά.
Τσαλακωμένα “εγΩ”. Ποδοπατημένα!
Άδεια κορμιά! Χέρια κλειστά!
Μάτια σβηστά! Χείλη σφραγισμένα!
Όπως τα δικά μου, από τότε που έφυγες εσύ, κι ας μη καταλάβαινα τι εννοούσες τότε…

Όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότερο συνειδητοποιώ πως είχες δίκιο τελικά…
Πονάει ο έρωτας! και τότε (μόνο) Αξίζει.
Τότε που καταλαβαίνεις πως είσαι μισός.
Όπως εγώ, χωρίς Εσένα!

Αφιερωμένο στη «Γ».

Χριστίνα Ζαμπούνη