Εκείνες οι σχέσεις με ημερομηνία λήξης

Εκείνες οι σχέσεις με ημερομηνία λήξης

Σχέσεις με ημερομηνία λήξης.
Σχέσεις σαν μαύρα μπλουζάκια που ξεθωριάζουν σε λίγο μόνο χρονικό διάστημα.
Σχέσεις που μπαίνουν σαν ζευγάρια από κάλτσες στο πλυντήριο και βρίσκουμε τη μία μόνο.

Σχέσεις με προδιαγραφές μα χωρίς καθόλου διάθεση. Σχέσεις του ράβε-ξήλωνε, βελόνα και κλωστή.
Σχέσεις ασυμβίβαστες που προσπαθούν να συμβιβαστούν. Ο λάθος άνθρωπος την λάθος στιγμή.
Σε στιγμές αδύναμες.

Κάπως έτσι είναι οι σχέσεις πλέον. Δεν υπάρχουν. Πολύ το ψέμα, η ζήλια, η γκρίνια, η απιστία.
Κανένας σεβασμός, καμία εμπιστοσύνη, καθόλου ειλικρίνεια.
Το να είσαι άνθρωπος δεν αρκεί πια. Όπως και το να είσαι ευγενικός και ξεκάθαρος επίσης. Την καλοσύνη σου την θεωρούν αναγκαία. Δείχνεις ασφάλεια και σε θεωρούν δεδομένο, δείχνεις να νοιάζεσαι και το θεωρούν υπερβολή. Δείχνεις αγάπη και το θεωρούν ζήλεια, δείχνεις ενδιαφέρον και το θεωρούν γκρίνια. Όταν τους αφήσεις όμως στην ανασφάλεια ; Τι γίνεται τότε ; Βλέπεις πώς τα δεδομένα γίνονται ζητούμενα;

Γιατί έτσι είναι οι σχέσεις πλέον. Γιατί έτσι θεωρούμε και τους ανθρώπους, πώς ότι κι αν γίνει είναι δεδομένοι και σίγουροι. Κάπως έτσι οι σχέσεις αρχίζουν να ξεθωριάζουν και να κάνουν τα πρώτα γρομπάκια, μέχρι να γίνουν τρυπούλες και να ξηλωθούν. Κάπως έτσι σταματάς να ψάχνεις την άλλη σου κάλτσα μέσα στο πλυντήριο. Θα πάρεις άλλες, λες. Βλέπεις αυτά τα βρίσκουμε εύκολα, με τους ανθρώπους χανόμαστε.
Το να είσαι συναισθηματικός αλλωστε θεωρείται αδυναμία και το να αγαπάς έχει φύγει από την μόδα.

Το να ερωτεύεσαι δε, είναι σχεδόν κατακριτέο και το να είσαι “σε σχέση” είναι πασέ.
C’est pas possible. Κάπως έτσι έχουν γίνει οι σχέσεις στην εποχή του ράβε-ξήλωνε, στην εποχή του ότι να ´ναι.
Εκπτώσεις στο συναίσθημα για να ανέβει ο τζίρος της αναισθησίας.
Γιατί το στοκάρισμα κάποιοι δεν το αντέχουν.
Και κάπως έτσι οι σχέσεις έχουν ημερομηνία λήξης.

Μαρία Χριστίνα Σωτήρου