Πάντα το έλεγα και εξακολουθώ να το λέω. Όταν μιλάς για κάτι που σε απασχολεί, καλό ή/και άσχημο, ανακουφίζεσαι, ηρεμείς, αδειάζεις.
Άλλωστε το λένε, δεν το λένε; Όταν μιλάς για ένα πρόβλημα αυτό μοιράζεται και γίνεται μισό κι όταν μιλάς για ένα χαρμόσυνο αυτό πολλαπλασιάζεται! Ε ορίστε.
Δε λέω να λες τα πάντα. Καλό είναι να κρατάς κάποια για τον εαυτό σου. Αλλά οι φίλοι γι αυτό είναι εδώ. Και για τα δύσκολα. Αν δεν μπορεί να σε ακούσει κάποιος στο πρόβλημά σου, δεν είναι φίλος. Απλό!
Κι όταν μιλάς, εγώ τουλάχιστον, νιώθω σα να βρίσκω και τη λύση του προβλήματος που με απασχολεί. Σαν αυτό που μου λέει ο φίλος, ακόμα κι αν δεν είναι η λύση, εμένα να με βοηθάει να τη βρω.
Από την άλλη, οι εποχές που ζούμε είναι τόσο περίεργες, που κάθε μέρα κρίνονται οι σχέσεις των ανθρώπων γενικότερα. Από τότε που ξεκίνησε όλο αυτό που ονομάσαμε «κρίση», εγώ βλέπω φιλίες να χαλάνε, οικογένειες να διαλύονται, σχέσεις να ρημάζονται. Ένας λόγος πιστεύω είναι η κακή επικοινωνία, που επικοινωνία, κατ ’εμέ, είναι το να μιλάς, να μοιράζεσαι. Να μιλάς για τα παράπονά σου, να μιλάς για τις σκέψεις που κάνεις, να λες αυτό που νιώθεις. Στην τελική, αν δεν αντιδρούν καλά οι γύρω σου, το παλεύεις και αν παραμένει έτσι η κατάσταση , φεύγεις. Θα ξέρεις όμως ότι το πάλεψες.
Βέβαια, καλό είναι να είσαι προετοιμασμένος ότι όταν μιλήσεις για κάποιο κοινό πρόβλημα, και κακός θα γίνεις και άσχημα πράματα θα ακούσεις. Το θέμα είναι όμως ότι το παλεύεις με ό,τι μπορείς. Στην τελική αυτό δεν είναι κάθε σχέση; Επικοινωνία και δουλειά. Άσε που μπορεί από την επικοινωνία να καταλάβεις ότι είχες άδικο να νιώθεις όπως ένιωθες.
Ό,τι αφήσεις στην τύχη του σίγουρα θα χαλάσει και όπως έχει πει η Maya Angelou: «Οι άνθρωποι μπορεί να μη θυμούνται τι έκανες ή τι τους είπες, αλλά πάντα θα θυμούνται πώς τους έκανες να αισθανθούν».
